राष्ट्रकवि माधव घिमिरे [कविता]

हामीकहाँ गाउँहरू छन्

अँध्यारोले छोपेको

तर

मसँग पनि एउटा बिहानी छ

उज्यालोले रोपेको,

म उठ्छु

सिङ्गो देश उठ्ने गरी

म जुट्छु

तीनकोटी जुट्ने गरी,

जीवन धुनको एक शताब्दीमा

अझै बैँस छ पसिना र पाखुरामा

बास्छु भालेको डाँकसँगै

मन्दिर, मस्जिद, गुम्बा र चर्चको

तुमुलध्वनि झैं टाकुरामा,

बगिरहन्छ सधैं

मेची, कोसी, महाकाली

सेती , काली र कर्णाली,

हृदयभरि बगिरहन्छ जीवनझैं

फेरि हृदय सम्हाली,

आफैलाई रेटेझैं सारङ्गीले

आफ्नै आँसुले अक्षरहरू पखाली

म त

प्रितको पनि महाप्रित लेख्छु है

म त

गीतको पनि आदिगीत लेख्छु है

गाउँछ गीत नेपाली,

आमा ! म शिखा हुँ

मलाई हिमालको गर्भमा

बादलको बासनाले छोपिदेउन,

आमा ! म अभिलाषा हुँ

मलाई यही माटोमा

मीठा सपनाहरूसँगै रोपिदेउन ।