कान्तिपुर वेबसाईट
AdvertisementAdvertisement
२५.१२°C काठमाडौं
काठमाडौंमा वायुको गुणस्तर: १३४

एक मृतकको चिट्ठी 

म मिर्गौलाको रोगले होइन, राज्यको नैतिकहीनताले मारिएको हुँ । यो नेपालको राज्यसत्ता अपराधी हो तर कसले उसलाई कारबाही गर्छ यो अपराधका लागि ?
मनोज पण्डित

आदरणीय .....  (कसलाई सम्बोधन गरौं, म अल्मलिएँ त्यसैले रोकिएँ)
यो चिठी मैले मेरो देशको प्रधानमन्त्रीज्यूले पढिदिउन् भनेर लेख्न खोजेको हो । तर विशेष सूत्रबाट थाहा पाएँ, उहाँ त सत्ता समीकरणमा व्यस्त हुनुहुन्छ । त्यसैले पढ्न भ्याउनु हुन्न रे ! उसो त उहाँ कसैको कुरा नै सुन्नु हुन्‍न रे ! 

एक मृतकको चिट्ठी 

त्यसपछि विपक्षी दलका सभापतिलाई सम्बोधन गरौं कि भनेको त उहाँ झन् पार्टीभित्रको महाधिवेशनको तनावमा हुनुहुन्छ रे ! त्यसमाथि उहाँ त झनै गरिब, दुःखी ,पीडितका कुरा सुन्न नै चाहनु हुन्न रे, खाली दुःखका मात्र कुरा गर्छन् भन्नुहुन्छ रे ! त्यसपछि मैले जनयुद्ध हाँकेर आएका प्रधानमन्त्रीकै पार्टीका अर्का अध्यक्षलाई सम्बोधन गरौं कि भन्ने सोचेथें । अर्को सूत्रबाट थाहा भयो उहाँ धनयुद्ध गर्दै कुर्सी युद्धको रणनीति निर्माणमा व्यस्त हुनुहुन्छ रे ! आजकाल आफूभन्दा चतुर खेलाडीसँग एउटै टिममा बसेर आन्तरिक खेलमा व्यस्त हुनुहुन्छ भन्ने सूचना पाएपछि म अल्मलिएँ ।

अब यो नेपाल भन्ने देशमा यी तीन महानायकभन्दा अर्को शक्तिशाली को नै छ जसले मुख्य प्रभाव सिर्जना गर्न सक्छ, सब गोटी मात्र छन् । यी तीनै खेलाडी आफ्नो स्वार्थको खेलमा व्यस्त भएपछि मेरो चिठीको सार्थकतामाथि नै प्रश्न उठ्यो । तर पनि कहिलेकाहीँ बिनाठेगानाको चिठी पनि सही ठेगानामा नै पुग्छ भन्ने आत्मविश्वासका साथ मैले मेरो ठाउँबाट देखेको एउटा खतरनाक जानकारी अवगत गराउन चाहन्छु ।

'जो जससँग सरोकार छ'

यो चिठी लेख्ने म को हुँ र कहाँबाट लेखेको हुँ त्यो गौण कुरा हो । वर्तमानको मुख्य विषय कोरोना संक्रमण हो तर म कोरोनाभन्दा पनि शक्तिशाली संक्रमणको विषय यहाँ प्रस्तुत गर्न चाहन्छु जसबाट मलगायत धेरैजना पीडित छन् । कोरोनाभन्दा शक्तिशाली भाइरस आजको हाम्रो राज्यसत्ता प्रणाली हो । यो प्रणाली यति भ्रष्ट भएको छ कि जसले महामारीको यस्तो समयखण्डमा समेत र्‍याल काढिरहेको छ । अरु बेला त यसको मूल दर्शन नै जुकाजसरी देश र जनतालाई चुस्ने भएको छ । राज्यसत्ताको कुर्सीमा विराजमान शासक, प्रशासक र राजनीतिज्ञहरूको मुर्खता, अज्ञानता, अनैतिकता, धुर्तता यति उग्र भएर नेपालीको नियतिलाई क्षतविक्षत बनाउन सक्रिय भएको पाइन्छ, त्यति त कोभिड -१९ को भाइरस पनि नेपालभित्र सक्रिय हुन सकेको छैन । यिनीहरूको विवेकहीनता र लाचारीको कारण जनता बन्धक भएर बस्नुपरेको छ र यसको समयावधि लम्बिँदै छ ।

देश नेतृत्वविहीनता, अस्पष्टता र अराजकताको संघारमा पुगिसकेको अवस्था छ जो अहिलेका प्राय: अस्पतालहरुमा स्पष्ट देखिन्छ ।

केही दिनअगाडि धनुषाका प्रमोद महतो जनकपुर प्रादेशिक अस्पतालमा मिर्गौलाको डायलसिस गर्न नपाउँदा छटपटिएर मर्नु पर्‍यो । कोरोना व्यवस्थापनमा स्वास्थ्य क्षेत्र यसरी चुकेको छ कि अब अरु रोगका बिरामी अकाल मृत्यु भोग्न बाध्य भइरहेका छन् । योभन्दा अगाडि पनि अरु थुप्रै यस्तै घटना घटिसकेको सबैको सामु छ । अस्पतालहरु त्रासदीको केन्द्र बनिरहेका छन् र कोरोना संक्रमणभन्दा पनि अस्पतालमा उपचार नपाउने त्रास मानिसमा बढी हावी भइरहेको छ ।

आइसोलेसन र क्वारेन्टाइनको हविगत जनताका सामु प्रस्ट छ । त्यसमाथि महिनौं भइसक्यो मानिसले रोजगारी गर्न नपाएको । जसकारण भोकमरी, मानसिक तनाव आदिका कारण नेपाली जनता अत्यन्त पीडा खेप्न बाध्य भइरहेका छन् । तर यस्तो बेलामा राज्य प्रणालीद्वारा प्रस्तुत गर्नुपर्ने न्यूनतम संवेदनशीलता भने लापत्ता छ । जसबाट मानिसमा राज्यप्रणालीप्रति अविश्वास बढ्दैछ र यो अविश्वासले मानिसलाई टुहुरो हुनुको अनुभूति गराइरहेको छ । यो अभिभावकत्वविहीनताको अवस्थामा राज्यप्रणाली चुच्चे नक्सा, रामको जन्म घर, झण्डा फरफराउने अनि गाडीको नम्बर प्लेटको विशेष प्रलोभन देखाउनमा व्यस्त छ ।

'नेपाली हामी रहुँला कहाँ नेपालै नरहे' भन्ने पुराणबानीको पूरातन मान्यताले यस्तो समयमा काम गर्दैन भन्ने नबुझ्ने शासकहरुलाई 'नेपाल अब रहला कहाँ नेपाली नरहे' भन्ने महामन्त्र कसरी बुझाउने भन्ने मुख्य चिन्ताको विषय छ । मलाई यस कथ्यको स्थापनाको विशेष चिन्ता मेरो आफ्नो लागि होइन, यो देशका मजस्ता सामान्य आर्थिक परिवारका मानिसहरुका लागि हो । राजनीतिक पहुँच नभएका ग्रामीण क्षेत्रका मान्छेहरुका लागि हो । सामाजिक सांस्कृतिक र राजनीतिक हिसाबले पिछडिएका मान्छेहरुका लागि हो । म त यो नाराको पीडित मान्छे हुँ । म त्यो प्रमोद महतो हुँ जो यो राज्यद्वारा जनकपुर अस्पतालको प्रतिनिधित्वमा मारिएको हो ।

म मिर्गौलाको रोगले होइन, राज्यको नैतिकहीनताले मारिएको हुँ । यो नेपालको राज्यसत्ता अपराधी हो तर कसले उसलाई कारबाही गर्छ यो अपराधका लागि ? त्यो मलाई थाहा छैन । त्यसैले म 'नेपाल अब रहला कहाँ नेपाली नरहे' को नारा र व्यवहार स्थापित होस् भन्ने चाहन्छु । नत्र अरु थुप्रैले मेरै मार्ग अपनाउन बाध्य हुनेछन् भन्ने म यहाँबाट देख्दैछु । यहाँबाट अर्थात् मृत्युलोकबाट । मैले तलबाट जे देख्न सकेको थिइनँ यहाँबाट देख्दैछु ।

भन्न त भन्छन्, मान्छे मरेपछि बोल्दैन तर मरिसकेपछि झन् बोल्ने आँट आउँदो रहेछ । एउटा मरेको मान्छेसँग गुमाउने केही डर हुँदैन । यो चिठी कुनै शासकहरूले पढ्ने छैनन्, त्यो मलाई थाहा छ तर लेख्दै गएपछि मलाई लाग्यो यो शासकहरुका लागि भन्दा पनि मजस्तै नेपाली नागरिकता बोक्नेहरूका लागि पो लेखिएछ । जो कोरोनाभन्दा खतरनाक भाइरसबाट संक्रमित छन् । तर बाध्य छन्, मौन छन् । कोरोनाको भ्याक्सिन त अरु देशले बनाइदेला तर यो खतरनाक नेपाली भाइरसको भ्याक्सिन नेपाली आफैंले बनाउनुपर्छ नत्र.‍‍..आफै कल्पना गर्नुहोस् !

धन्यवाद ।

एक मृतक नेपाली

प्रकाशित : भाद्र ६, २०७७ १५:४९
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
जनताको राय

बैंकमा लगानीयोग्य रकम थुप्रिएर साढे ६ खर्ब नाघेको छ। बैंकहरूले ब्याजदर घटाउँदासमेत कर्जा प्रवाह बढ्न नसक्नुको कारण के हो?