‘उडिजाऊँ जहाज पाउँदैन, गुडिजाऊँ एम्बुलेन्स आउँदैन’

पल्टी गराउनु सामानधनीलाई बाध्यता छ भने स्थानीयलाई अवसर । यी दुई ठाउँ आसपासका सर्वसाधारण दिनअनुसारको पालो लगाएर पल्टी गर्न भेरीछेउ पुग्छन् । आज एक गाउँको पालो छ भने भोलि अर्को गाउँको पालो आउँछ– पल्टी गर्ने  । ‘हाम्रो अरु रोजगारी छैन । यही पल्टी गरेर गुजारा चलेको छ,’ त्रिपुराकोटकी सपना सार्की भन्छिन्, ‘टोलअनुसारको पालो हुन्छ । पल्टीको पालो परेको दिन गाउँका प्रायः सबै घरबाट भारी बोक्न पुलछेउ पुग्छौं ।’

डोल्पाबाट दैनिक उपभोग्य सामान ओसार्न नेपालगन्ज पुग्नैपर्छ । त्यहाँ पुग्न चारवटा सवारी फेर्नुपर्छ । भाडा मात्रै कम्तीमा ३५ सय खर्च हुन्छ । खान–बस्न कम्तीमा ५ देखि ६ हजार रूपैयाँ खर्चेर दुई दिनमा बल्लतल्ल नेपालगन्ज पुगिन्छ । जुफाल एयरपोर्टमा मुस्किलले सातामा ३–४ वटा उडान हुन्छन् । तर, जहाजको टिकट पाउन सर्वसाधारणका लागि उति सजिलो छैन । सामान्य अवस्थामा त दुःखजिलो दैनिकी चलेकै छ, तर आकस्मिक बिरामी पर्दा भने बडो कष्ट बेहोर्नुपर्छ । सपना सार्की भन्छिन्, ‘यहाँ जिन्दगी दुःखी छ । उडिजाऊँ जहाज पाउँदैन । गुडिजाऊँ एम्बुलेन्स आउँदैन ।’