दोहा विमानस्थलमा एक उदास अनुहार

नितान्त पराइ र निर्मम, धारिलो प्रकाशको आघातले घाइते भएकीजस्ती देखिने त्यो स्त्री

को थिई ? के थियो उसको पहिचान ?

दोहा विमानस्थलको विस्तृत परिसरभित्र

अनेक भेष र भूषाका मानिसहरुले बनाएको

कुरङ कोलाजमा

के खोजिरहेकी थिई ऊ भन्न सकिँदैनथ्यो

आफूभित्र मरिसकेका प्रिय/अप्रिय संवेगहरुको

लासबाट आएको तिखो दुर्गन्धलाई पन्छाउँदै

सजिलैसँग सास फेर्न एकमुठी सफा हावा

पो खोजिरहेकी थिई कि ?

साना काँटीका दुब्ला आइमाईहरु शीर्षकको

मेरो पुरानो कवितामा देखिएकी आमा त

पक्कै पनि थिइन ऊ

हो, त्यस्तै त्यस्तै चाहिँ देखिएकी थिई

तर, आँसु र रगतको सगुन दिँदै

खुसीसाथ पछ्याउँदै हिँड्न ऊसँग

मायालाग्दा लोग्नेमान्छेहरु थिएनन्

उसको हृदयमा खोपिएको लोग्नेमान्छेको विम्ब त बनेको थियो :

उसको छातीमा रगडेर निभाइएका चुरोटका ठुटाहरु, टोकेर रगतमुच्छेल पारिएका घाइते ओठहरु

र कुत्सित वासनाको आगोमा डढेर खग्रास भएको

उसको खोटो मातृत्वबाट !

एक थोपासम्म पनि आँसु बाँकी नभएका

कठोर आँखाहरु उठाएर

जब उसले एकपटक हेरी मतिर

मेरो वरिपरिको संसारमा फैलियो बाक्लो अन्धकार

म उभिन बाध्य भएँ आफ्नै आत्माको कठघरामा

र, बिनादलिल, बिनाबहस, बिनाप्रतिरक्षा

म पुरुषले ठहर गरेँ आफूलाई उसको अपराधी !