दुबोको कथा

उखेलिँदै गर्दा मेरो बास

बगाएको हो तिम्रो बस्ती

फुस्रिएको संवेदनाको भूगोलबाट

उजाडिएपछि मेरो हरित परिचय

पहिरो झरेको हो तिम्रो समयमा

प्राणसँग टाढिएथे प्राणहरु

कसरी बाँच्थे निष्प्राण कायामा ?

निर्मम समयको मुक दर्शक म

आज वाचाल छु

एकाएक बन्द भएपछि

यो सहरको चलायमान गति

सुनसान भएको हो भौतिकी घार्घार–घुर्घुर

सधैँ व्यस्त रहने तिम्रो समय

टक्क रोकिएपछि कोठाकोठामा

वर्चस्व बदलिएपछि शून्यतामा

सोचमग्न भएकी हुँ

इन्जिनका रापिला धूवाँ र प्रदूषित वायुबाट

मुक्त भएपछि यो परिवेश

खोलिएका हुन् यी मसिना पातका सासनली

कंक्रिट मात्र उम्रेको यो सहरमा

ब्युँझेपछि मेरा बेखबर सपनाहरु

ढिलै भए पनि खुसी छु

तिमीले हात मिलाउन खोज्दा

पहिल्यै बुझ्नुपर्ने समन्यायको पाठ

बल्ल बुझ्न खोज्दै

बोलिरहेछौ मित्रताको भाषा !

उघार्दै फराकिला नयन

चम्किँदै आफ्नै विश्‍वासमा

हेर्न सकेकी हुँ तिम्रो घरको चित्रकारी

रङको गोधूलिबाट चिर्बिराइरहने

हृदयस्पर्शी ध्वनि के तिम्रै आह्वान हो ?

मूर्च्छित विगतमा ठिंगुरिरहेका बेला

जुरुक्क उठेपछि स्नेहको हातसँगै

फालिएको चउरबाट मायाको कौसी चढ्दै

उन्मुक्त उठेको हो तिमीलाई टक्कर दिने

मेरो गगनचुम्बी अस्तित्व

उन्मुक्त छु हरियो हाँसोमा मेरै सामुन्ने छ

तिम्रो रंगीन आवरण

र पर्गेलिरहेछु

समयले बिथोलेको तिम्रो र मेरो कथा !