सन्चै छ तिमीलाई ?

कस्तो होला तिमीलाई कल्पना गरें

आज म तिम्रै घरछेउको बाटो भएर आएँ

हाम्रो स्मृतिहरुले नमीठो गरी गाँज्यो

भित्र कतै दुखेजस्तो भयो ।

यति धेरै दुखिरहने सम्झना उहिले सकिजानुपर्थ्यो

जसरी तिमीले छोड्यौ ती तमाम कुरा

ती एकान्त लामा बाटाहरु

यी आँखाहरु जसलाई पढेर कतिपल्ट हामीले आफैंलाई भेट्टाएका थियौं ।

अझै सम्झना छ

म,

त्यो दिन मुस्कुराएर सर्माएको तिमीले छिनमै थाहा पाएका थियौ

तिमीले बिर्सियाै नि ती स्मृतिहरुलाई ?

हो,

म सँगालेर राख्नेछु ती सबै ।

चिसो सिरेटोसँगै हिमाल हेरेर एकान्त त्यो चौतारामा बसेथ्यौं

सायद,

आफूले भोगी ल्याएको विगतलाई सम्झिएर

अनायासै एकअर्कालाई हेरेर रोएथ्यौं

कारण केही थिएन आँसु नै झर्नुपर्ने

हामी त्यसरी उदास उदास हुनुपर्ने

हामी त प्रेममा लिन थियौं र पूर्ण थियौं ।

आशा छ–

कुनै अखबारमा छापिनेछन् यी शब्दहरु

तिमीले त्यो बेला पढ्नेछौ र सम्झनेछौ मलाई

तिमी सन्चै छौ होला र आफ्नो जीवनमा खुसी

म,

वर्षौंपछि तिम्रो घरको बाटो भएर आएँ

सायद यसो हुनु पनि मैले नसोचेको जीवनको सुन्दर जोग हो ।