म एउटा विषय हुँ
चुप लागेर घरमै बसिरहूँ
वा सबै भुलेर अघि बढूँ,
जे गरे पनि, म एउटा विषय
सुन्दरतम– समाजको ।
रमाएर नाचूँ वा हासूँ,
भक्कानिएर रोऊँ वा चिच्चाऊँ,
क्रमशः म एउटा विषय
विद्वत्–विमर्षको, भलाकुसारीको ।
उद्देश्यपूर्ण जीवन,
एक्कासि विषय बन्नु
नियतिको नियमितता,
जो कतै–कतै झल्किरहन्थ्यो
आज यो आँगनमा झुल्कियो ।
जागरूक भएर अध्ययनशील बनी पढूँ
वा साहसी भएर रावण वा कंशसँग लडूँ,
अब, म एउटा सटल विषय
परम्परागत–परिवेशको ।
व्यथाले मरुँ वा व्यायामको उज्यालो बाचूँ,
अदृश्य छन् अनुभूति
मेरो छेऊको सिरानीमा
सधैं हुने साथ छैनन्,
चुपचाप छ जीवन गति ।
जीवन–मोह–विद्रोह
सबै दूर–दूर छन्,
हुनुको झझल्को
कसले बुझ्छ धड्कन यो समयको ?
मुटु छिया–छिया परेर चर्कन्छ,
अनेक भाव आफैंलाई छलेर तर्कन्छ
कोरिन बाँकी कथा कहूँ वा चुपचाप सहूँ,
अब, म एउटा रोचक विषय
जीवनमय–जमघटको, खासखुसको ।
नटुंगिने चिन्ता हूँ, बुबा–आमाको
सम्झिसक्दा मन दुख्ला, भाइ–दादाको
देखिसक्दा, कठै मेरी ! मुखबाट निस्केला,
मामाघरकी हजुरआमाको ।
प्रियजनलाई अनायास पोल्ने
आगो हुँ, झिल्का हुँ,
अब, म एउटा विषय–विन्दु हुँ ।
कोर्नेहरु त्यहींबाट सुरू भएर
त्रिकोण, षट्कोण, वृत्त
बनाउँदा हुन्,
कति त स्वयंसिद्ध तथ्य लगाएर
कति–कति गणित प्रमाणित गर्दा हुन् ।
कहीं कतै रहूँ वा छोडिऊँ,
म एउटा सदाबहार विषय
समाजको, शास्त्रको, गणितको
सम्भवतः भेटिने हरेक परिचित–पात्रको ।
प्रकाशित : फाल्गुन २९, २०७७ ११:३९