मखुन्डो कारखाना

तपाईं पनि एकपटक त्यो ऐनामा आफ्नो अनुहार हेर्नुस् त ! १ देखि १० को स्केलमा तपाईं कुण्ठामा कहाँ पर्नुहुन्छ ? तपाईंमा यौनकुण्ठा कति छ ?

जीवनको उद्गम नै यौनबाट हुन्छ भने यौनलाई गलत भन्ने कुचेष्टा म कदापि गर्न सक्दिनँ । यो घर्षण नै रहेछ– जसले जीवन अघि बढाइरहेको छ । यौन गलत हुनै सक्दैन । त्यसैगरी यौनको चाहना पनि गलत हुन सक्दैन । तर, प्राकृतिक यौन चाहनामा जब अस्वाभाविक आकांक्षाको जग बस्न थाल्छ, तब कुण्ठाको घर ठडिन थाल्छ । म त्यो घरमा आगो झोस्न चाहन्छु ।

चाहना र कुण्ठा फरक कुरा हुन् । चाहना दिन हो, कुण्ठा रात ! कुण्ठा त्यो विष हो, जसले आफूसँगै अरूलाई पनि विषाक्त बनाउँछ ।

साँच्चि तपाईंले अहिलेसम्म कति जनासँग शारीरिक सम्बन्ध राख्नुभयो ? कतिलाई चुम्बनसम्म गर्नुभयो ? कतिको वक्षस्थलसम्म हात लैजानुभयो ? एक जवान हँसिली केटी देख्दा तपाईंलाई के हुन्छ ? उसका शरीरहरू छोएको कल्पना आउँछ ? तपाईंले अहिलेसम्म मनमनै कति जनासँग शारीरिक सम्बन्ध राख्नुभयो ? कोही बाँकी छन् ? फेसबुक र टिकटक हेर्दै आफ्ना अंगहरू त चलाउनुहुन्न नि ? यी प्रश्नका उत्तर अरूलाई भन्नु पर्दैन, आफैंसँग राख्नुस् !

मलाई केही साथीले सम्झाउँछन्, ‘हेर मानिसहरू त्यति खराब पनि छैनन् । जेमा पनि समस्या देख्ने बानी ठीक हैन । एक्सप्लोर गर् । जिन्दगीको मजा ले ।’

तर, म जति जति केटाहरूको मनोविज्ञान बुझ्दै जान्छु, यो दुनियाँ उति नै धेरै घीनलाग्दो र उच्चाटपूर्ण लाग्न थाल्छ । अनि सम्बन्ध, प्रेम, माया भन्ने भावनाबाट त्यसै त्यसै विश्वास उठ्दै जान्छ । मेरो यत्तिका वर्षको अनुभवबाट एउटा निष्कर्ष निकालेकी छु । दुनियाँका बहुसंख्यक मानिसहरू मूलतः दुई कुराका लागि मरिरहेका छन्– एक पैसा, अर्को यौन !

म सोच्छु– के पुरुष सधैं महिलामाथि शक्ति चाहन्छ ? के कसैको शरीरमाथि हक जमाउन पाउँदा उसको पुरुष दम्भ पूरा हुन्छ ? उसले आफूलाई किन शक्तिशाली सोच्छ ? महिलामाथि पूर्ण रूपमा आफ्नो अधिकार छ भन्ने उसको मस्तिष्कमा किन गडेर बसेको छ ? कि म गलत सोच्छु ?

अहिले विश्वव्यापी रूपमा चलिआएको ‘मी टु’ अभियानमा आदर्श फ्याँक्ने पुरुषहरूले कति महिलालाई आफ्नो पासोमा पारेका छन्, यो उनीहरूलाई नै थाहा होला । यहाँ मखुन्डोको कारखाना छ ।

म ६–७ वर्षकी थिएँ सायद । घरको मझेरीसँगैको कोठामा एक युवक बस्थ्यो । उसले मलाई धेरैपटक अजीव नजरले हेर्थ्यो । मलाई चकलेट दिन्छु भनेर आफ्नो कोठामा बोलाउँथ्यो । म पनि चकलेट र चाउचाउको लोभले उसको कोठातिर सोझिन्थेँ । उसले हतार–हतार ढोका बन्द गर्थ्यो । घरी–घरी हात शरीरका अनेक भागमा लगेर मुसार्न खोज्थ्यो । अनि भन्थ्यो, ‘मैले तिमीलाई माया गरेको है !’ म निस्सासिन्थें ।

यस्ता कुराहरू सानी बालिकालाई थाहा हुने कुरा थिएन, तर पनि उसको आत्माले थाहा पाउँथ्यो– यो गलत हो ।

‘नगर्नू यस्तो’ भन्दै म कोठाबाट निस्किन्थें । दौडिएर आफ्नो कोठामा जान्थें । मलाई कति रात निद्रा पर्दैनथ्यो । यस्तो घटना धेरैपटक दोहोरियो । त्यसो गरिरहँदा कसैले देख्ला कि भनेर ऊ होसियार हुन्थ्यो । म उसको अनुहारको भाव बुझ्थें । पछि बिस्तारै बुझ्न थालेँ– त्यो यौनपिपासु रहेछ । मैले कसैलाई भन्न पनि सकिनँ ।

कोपिलाजस्ता कोमल बालिकाहरूमाथि यस्तो दुर्व्यवहार हुँदा त्यसले जिन्दगीभर आघात र ‘ट्रमा’ छोडेर जाँदोरहेछ । कतिपय कोपिलाहरू फूल बन्न नपाउँदै ओइलाएर मर्ने रहेछन् । चर्को घाम र अप्ठेरो मौसम सहेर पनि फुल्न आँट गर्ने केही फूलहरू भने सधैँ त्रासमा बाँच्ने रहेछन् ।

एक दिन त्यो मान्छे यत्तिकै बिलायो । भाग्यो या कोठा छोडेर गयो, मैले चासो दिइनँ । अहिले त्यो मान्छे इतिहास भइसक्यो । तर, आज पनि त्यो ट्रमाले मलाई छोडेको छैन ।

वर्षौंपछि मेरो पहिलो प्रेमीले मलाई पहिलोपटक छुन खोज्दा म झसंग भएकी थिएँ । कताकता उसमा पनि मैले त्यही यौनपिपासु देखें ।

प्रेममा छुनु, स्पर्श गर्नु आवश्यक हो । स्पर्श एउटा पुल हो दुई प्रेमीबीचको । तर, यो स्पर्श थाहै नहुने गरी ‘निमोठ्याइ’ मा परिणत भइसकेको हुन्छ ।

प्रेम सम्बन्धमा रहँदा कसैको आँखामा पनि आफ्ना लागि प्रेम देखिनँ मैले । प्यास मात्र देखें, जुन मलाई छुन पाएपछि मेटिन्थ्यो । जसले हेर्थ्यो, उसको ध्येय त्यही हुन्थ्यो । मलाई छुन मात्र चाहनेहरूसँग मेरा आँखाहरू प्रश्न गर्थे, ‘अनि प्रेम कता छ ?’ सायद त्यसैले म कहिल्यै पनि कुनै सम्बन्धमा लामो समय टिक्न सकिनँ ।

मेरा उमेरका महिलाले आफ्नो बालापनमा भोगेको हुनुपर्छ । मेरो एक जना मिल्ने साथीले नै धेरै वर्षपछि आफ्नो मन खोलेर भनी । बच्चा बेलामा भाँडाकुटी खेल्दा बा–आमा बनेर खेल्थ्यौं । बा–आमा, परिवार भएपछि राति सुत्नुपर्ने बेला पनि आउने । अनि अलि ठूला केटाहरूले चर्तिकला देखाउने ! यौन चाहना मेट्न खोज्ने अनि भन्ने ‘यो त खेल हो ।’ त्यतिबेला हामीलाई किन केही थाहा भएन ? मेरी साथी सायद ७–८ वर्षकी हुनुपर्छ, केटा १२ वर्षको । ऊ त्यतिबेला परालको कुन्युमा बलात्कृत भइरहेकी थिई । तर, उसलाई त्यसबारे केही थाहा थिएन ।

कोरोनाअघि मैले केही ठाउँ घुम्न पाएँ । यात्रा गर्दा जहाँ पनि यस्तै कुण्ठित नजरहरूबाट आफूलाई बचाउन मुस्किल पर्छ । यो संसारमा महिला किन मन खोलेर ढुक्कले एक्लै हिँड्न पाउँदैनन् ? किन डराई–डराई निहुरेर हिँड्छन् ? किन कोही न कोही पुरुष उसको साथमा हुनुपर्छ ?

कुण्ठा ‘ध्रुवीय’ कुरा हो । र, यस्ता अनुभवहरू मैले देशभित्र र बाहिर सबैतिर भोगेकी छु । देश फरक होस्, जाति फरक होस्– कुण्ठा समान हुने रहेछ ।

सन् २०१९ मा मलेसियामा भेट भएका इरानी केटी देखेर म चकित परेकी थिएँ । मलाई लागेको थियो– सायद संसारका सबैभन्दा राम्रा केटी इरानका हुन्छन् । उनीहरू दाइ र बहिनी थिए । एक छिन कुरा गरिरहँदा त्यो इरानी केटाले मलाई घुरेको घुर्‍यै थियो । मलाई घरीघरी कर्के नजरले हेर्थ्यो । उसकी बहिनीसँग मेरो फोटो खिचिदिन्थ्यो ।

इरानी केटाले मलाई ‘फोटो पठाइदिन्छु’ भन्दै नम्बर माग्यो । मैले इन्स्टाग्राम आईडी दिएँ । ऊ चाहन्थ्यो– म उनीहरूसँग घुमौं, उसकै परिवारसँग । मैले मेरा अरू नै योजना भएको बताएँ । उसले आफ्नो अपार्टमेन्टमा लन्च गरौँ भन्ने प्रस्ताव पनि राख्यो । तर, म एक भियतनामकी केटी ब्याम्बोसँग बटु केभमा घुमिरहेकी थिएँ । हुन त ब्याम्बोलाई पनि यात्राकै क्रममा भेटेकी थिएँ, तर उसलाई देखेर केटाले सोध्यो, ‘तिमीहरू लेस्बियन हो ? ऊ तिम्री गर्लफ्रेन्ड हो ?’

केटोले मसँग समय बिताउन हरसम्भव प्रयास गर्‍यो । भन्दै गयो– ऊ फिलिपिन्समा बस्छ, सफ्टवेयर इन्जिनियर हो । फ्यामिली ट्रिपमा मलेसिया आएको हो । ऊ मसँग रात बिताउन चाहन्थ्यो । आफ्ना कुण्ठा मेटाउन चाहन्थ्यो ।

यसको साक्षी थिई ब्याम्बो । उसले मेरो कानमा आएर खितखिताउँदै भनी, ‘ऊ तँसँग वान नाइट स्ट्यान्ड चाहन्छ । मान्छे त राम्रै छ । तेरो विचार के छ ? विथ स्ट्रेन्जर इन स्ट्रेन्ज सिटी ।’उसलाई मैले हप्काएँ ।

त्यतिबेला दिमागमा आयो– के पुरुषहरू चौबीसै घण्टा कुण्ठित हुन्छन् ? यो यौन चाहना किन यति धेरै हुन्छ ? के हरेक स्त्रीलाई उनीहरू त्यही नजरले हेर्छन् ? के यौन नै उनीहरूको स्वर्गद्वार हो ? के स्तनहरू उनीहरूका लागि पुरुष दम्भको प्रमाण हो ?

मलाई घुम्दा रमाइलो लाग्छ । तर, एक्लै यात्रा गर्दा जहाँको भए पनि एकदम सतर्क हुनुपर्ने रहेछ । मानसिक रूपमा एकदम बलियो हुनुपर्छ । एक्लै यात्रा गर्दा केही समस्या आइपर्‍यो भने आत्तिने विकल्प हुँदैन । सबै कुरा आफैंले सामना गर्नुपर्छ । आफैं जुध्नुपर्छ ।

ब्याम्बोले ड्राइभरसँगको भ्वाइस रेकर्ड सुनाउँदै भनी, ‘एक दिनअघि मात्र मलेसियामा ट्याक्सी ड्राइभरले मलाई एक्लै देखेर मेरो रेट सोध्यो । आफूसँगै रात बिताउन आग्रह गर्‍यो । मैले नो थ्यांक्स भनें ।’

केही समयअघि लबिम मलमा फिल्म हेर्न जाँदा मलाई देखेको एक जना केटाले बाटोमा पिछा नै गरेर फोन नम्बर माग्यो । जसले फोन नम्बर माग्दा पनि इन्स्टाग्राम आईडी थमाउने मेरो बानी अचम्मको छ । उसले मलाई म्यासेज गरिरहन्थ्यो । कहिलेकाहीँ म रिप्लाई गरिदिन्थें । एकपटक उसले म्यासेजमा लेख्यो, ‘मेरो केही महिनामा बिहे हुँदै छ । मलाई तिमी एकदम मन पर्‍यो । म जिन्दगी बाँच्न चाहन्छु । क्यान वी डेट ? लाइक नो स्ट्रिंग्स अट्याच्ड ?’ उसको प्रस्ताव गज्जबकै हो । तर, जिन्दगी करण जोहर र इम्तियाज अलीको फिल्म होइन भन्ने उसले बुझेनछ ।

‘नो स्ट्रिंग्स अट्याच्ड’ अर्थात् डेट, शारीरिक सम्बन्ध तर नो भावनात्मक सम्बन्ध ।

कहाँ छ अहिले भावनात्मक सम्बन्ध ? मलाई हातले लेखेको प्रेमपत्र मन पर्छ तर दुनियाँ अहिले सेक्स च्याटमा रमाउँछ । यस्तो लाग्छ— अहिले विश्वभरबाटै भावनात्मक सम्बन्धको महत्त्व घट्दै गएको छ । अहिले भावनात्मक सम्बन्धको कुरा गर्नेहरूलाई देखेर मान्छे हाँस्छन् अनि भन्छन्, ‘ह्वाट एन इमोसनल फुल ।’

हो हामी फुल हौं ।

के एउटा शरीरलाई अर्को शरीर भए पुग्छ ? यो कुराले मेरो दिमाग तिलमिलाउँछ ।

यौन कुण्ठित ‘गिद्धे’ आँखाहरू अहिले दोब्बर तेब्बर भएका छन् । पहिला लुकीलुकी परालको कुन्यूभित्र कुण्ठा पोखिन्थे भने अहिले खुलेआम छन् । एक विदेशी साथीले ‘नेपाल केटी मान्छेका लागि सुरक्षित छ है ?’ भन्दा म मनमनै हाँसेकी थिएँ ।

यो कुण्ठित स्पर्शको खोजीमा पुरुषहरू के–केसम्म गर्दैनन् ! केही कुरा सिकाउने बहानामा गालानजिक ल्याउने होस् कि कुइना वा हात वक्षस्थलसम्म पुर्‍याउने चेष्टा ! गाडीमा भीडको बहाना गर्दै आफ्नो गोप्य स्थलमा घर्षण गराउने चाहना ! कुण्ठा भकभकी उम्लिएको पानीजस्तो न हो ! यसले फ्रस्ट्रेसन अनि हिंसा निम्त्याउँछ । जाबो एउटा स्खलनका लागि ‘जिन्दगीभर साथ दिन्छु । तिम्रो धेरै माया लाग्छ’ भन्नेजस्तो अर्थहीन तर्क दिन पनि पछि पर्दैनन् ।

नारीलाई जन्मेदेखि नमर्दासम्म कुण्ठित आँखाको नजरबाट बच्न असम्भव छ । तीरैतीरको प्रहारबाट बच्न मुस्किल छ । यस्तो लाग्छ— युद्धको माइन्डफिल्ड हो स्त्रीको जीवन । शिशुदेखि वृद्धसम्म बलात्कृत भएका घटना सबैले सुनेकै छौं । विद्यालयमा शिक्षकले दाह्रीले गाला घोचेका हामीले देखेकै छौं । होमवर्क नबुझाउँदा ढाडमा कुट्ने निहुँमा जताततै छुने शिक्षक चिनेकै छौं । विक्षिप्त भएर एक महिला रोइरहँदा हात समाएर कपाल मुसार्दै सहानुभूति दिने बहानामा चुम्बन गर्न ओठ तेर्स्याउनेहरू पनि देखेकै छौं । कोही महिलालाई प्यानिक अट्याक आउँदा बोकेर अस्पताल लैजाने निहुँमा जताजतै हात निमोठ्नेहरू पनि कतिपयले भोगेकै छौं ।

अर्को एउटा पुरुष साथीले एक दिन खुलेरै भन्यो, ‘यो यौनचाह अद्भुत हुने रहेछ । यसको प्यास कहिल्यै मेटिँदैन । तृप्ति कहिल्यै सकिँदैन । मैले थुप्रैसँग यौनसम्पर्क राखेको छु तर पनि हरेक दिन उठ्नासाथ ममा नयाँ प्यास जन्मिसकेको हुन्छ, जुन मेटाउन सम्भव हुँदैन । त्यसैले पुरुष अनेक विकल्पहरू खोजेर आफ्नो चाहना पूरा गर्नतिर लाग्छ । हस्तमैथुन, गाडीमा र अफिसमा ‘टच’, सेक्स च्याट, यौनकल्पना आदि । म पनि एउटा कुण्ठित मानिस हुँ । तर, मैले कसैलाई दुर्व्यवहार गरेको छैन । त्यस्तो गर्ने म कल्पना पनि गर्न सक्दिनँ । झन् खुलेरै विरोध गर्छु । बरु म कुण्ठामा घुट्घुटिएर मर्छु तर कसैलाई जीवनभरलाई ट्रमा दिन सक्दिनँ ।’

उसका यी कुराहरू मैले थोपै पत्याइनँ । मलाई पुरुषहरू देखेर दया लाग्छ । उनीहरू आफ्नै ‘हर्मोन’ को सिकार भएका दयालाग्दा प्राणी हुन् । आफ्नो शरीरलाई जित्न नसक्नेहरूको आत्मसम्मान झन् कति कमजोर होला ?

एकपल्ट चर्चित टेलिभिजन प्रस्तोतासँग मेरो कुरा हुन पायो । म त्यतिबेला ब्याचलर्स पढ्थें । मलाई सबै जना एकदमै ठूला लाग्थे । केहीबेरको कुराकानीमै उनले भनिहाले, ‘यु आर हट । ह्वाट डु यु थिंक अबाउट सेक्स ? यौनका बारे तपाईंको के धारणा छ ?’

‘म यो विषयमा कुरा गर्न चाहन्नँ,’ मैले भनेकी थिएँ ।

उनले तत्काल जवाफ फर्काए, ‘अहिलेको युवा भएर पनि कस्तो कन्जरभेटिभ ?’

मलाई थाहा छैन यो संसार धेरै अघि बढेको हो वा म पछि परेकी हुँ ! केही बोलें भने फरवार्ड, यौनका बारेमा कुरा नगरे पुरातन ?

म उनीसँग त्यसपछि बोलिनँ । त्यो संवाद त्यहीँ हरायो । उनको कार्यक्रम आजभोलि पनि आइरहेकै हुन्छ । उनी आदर्श फ्याँकिरहेका हुन्छन् । तर, मेरा लागि उनी यौन बासनालिप्त एक पुरुष मात्र हुन् ।

के एउटा मान्छे र अर्को मान्छे मानिस–मानिस भएर संवाद गर्न सक्दैनन् ? किन उनीहरू मन जित्न चाहँदैनन् ? किन उनीहरूको मायाको यात्रा पेन्टको जिपभित्र गएर सकिन्छ ? आज प्रेम फ्रेमभित्र कतै हरायो । मन र मन जोडिनुको सट्टा जननेन्द्रिय मात्र जोडिइन्छन् । पहिले आँखाहरू आँखामा गएर ठोक्किन्थे, अहिले तिनै आँखा वक्षस्थल र नितम्बमा गएर ठोकिन्छन् । लामा–लामा प्रेमपत्रहरू अहिले ‘सेक्स च्याट’ मा परिणत भएका छन् ।

गीतका शब्दहरू पठाएर ‘डेडिकेट’ गर्नेहरू अहिले ‘न्युड्स’ को खोजीमा व्याकुल देखिन्छन् । शब्दहरूको ओज घटेको छ । माया पिरतीका सुन्दर भावहरू धमिलिएका छन् । प्रेम र बासनामा बासनाको जित भएको छ । शारीरिक सम्बन्धले भावनात्मक सम्बन्धलाई धेरै पछि छाडिसकेको छ ।

मलाई लाग्छ— लगभग ८५ प्रतिशत जोडीहरू एकआपसमा बफादार छैनन् । सबै ‘अफेयर’ मा झुमेका छन् । किनकि मसँग जिस्किन खोज्नेमध्ये ६० प्रतिशत पुरुष त विवाहित नै छन् ।

(यो कुनै सर्वेक्षणको नतिजा होइन । आवेग पोख्दा फुटनोटमा सर्वेक्षणको तथ्यांक राखिँदैन ।)

‘एउटै तरकारी खाँदा–खाँदा वाक्क लागिहाल्छ नि !’

‘कहिलेकाहीँ दाल बदल्नुपर्छ !’

‘घरमा भैंसी छ भन्दैमा प्याकेटको दूध खान नमिल्ने हैन क्यार !’

‘नयाँ माल खान मन लाइरहेको छ यार !’

यस्ता कुराहरू सुन्नमा आइरहन्छन् । पुरुषहरूका लागि महिला तरकारी हुन्, दाल हुन्, भैंसी हुन् । हुन त यो मामिलामा महिलाहरू पनि अछुतो छैनन् । परपुरुषसँगको अफेयरमा झुम्ने धेरै महिला देखेकी छु ।

उनीहरू भन्छन्, ‘लोग्ने मान्छे मात्रै एक्स्ट्रा म्यारेटल अफेयरमा रमाउने, हामीले चाहिँ नहुने ?’

हो ! इट्स हर चोइस ।

वी लिभ इन अ सेक्स स्टारभिङ वर्ल्ड । यो संसार भोकमरीमा हराएका अफ्रिकी देशहरूजस्तै भएको छ । तर, भोक अन्नको होइन घर्षणको ।

भौतिक विज्ञान पढाउने सरले भन्थे, ‘घर्षणले ताप पैदा गर्छ । घर्षण नहुने भए हाम्रो दैनिक जीवन लथालिंग हुनेछ । सारा चीजहरू घर्षणको बलमा अडिएका छन् ।’

हो रहेछ । म बुझ्दै छु ।

सायद जीवविकासको क्रमले नै मानिसलाई यौन कुण्ठित बनाइरहेको छ । नयाँ पुस्ता झन्पछि झन् यौन आसक्त हुँदै गइरहेको छ । हरेक पुस्ताले अर्को पुस्तालाई ‘कुण्ठित जिन’ छोड्दै गइरहेको छ । पृथ्वीबाट मानव प्रजाति लोप भयो भने यौनकुण्ठा प्रमुख कारण हुनेछ । यत्रो ४ बिलियन वर्षको यात्रा जाबो एउटा हर्मोनका कारण सकिँदा कति विडम्बना होला ?

मेरी एक बहिनीका साथीहरूले उसलाई सुनाउँछन् रे– उनीहरूका बोयफ्रेन्डले ‘न्युड्स पठाऊ’ भन्छन् रे !

‘पठाएनौ भने ब्रेक अप दिन्छु’ भन्ने धम्की त कतिपटक हो कतिपटक !

केटीहरू पनि आफ्नो नग्न तस्बिर पठाएर बोयफ्रेन्डको यौन कुण्ठा मेटाइरहन्छन् । हातहातमा स्मार्टफोन बोकेका नयाँ पुस्तालाई सुरक्षित यौनशिक्षाको बारेमा कसले सिकाउन सक्छ ? कसरी यौन कुण्ठारहित समाज बनाउन सकिन्छ ? यसको समाधान के हो ? उनीहरूलाई कसले सम्झाउने ?

अहिले कुण्ठा पोखिने माध्यम छ्यापछ्याप्ती छन् । ९० को दशकमा हिरोइन रम्भा र सलमान खानको ‘तेरे नैना मेरे नैनो से क्या भाषा बोले बोले’ गीतमा रम्भाका स्कर्टभित्रका तीघ्रा हेरेर हस्तमैथुन गर्नेहरू आज विभिन्न पोर्न साइटमा धरी रमाउन सक्दैनन् । अहिले १६–१७ वर्षे ठिटाठिटीहरूले शरीरको प्यास मेटाउनुलाई नै असली आनन्द बुझिरहेका छन् ।

केही वर्षअघि मलेसियामा हुँदा डोर्मको परिसरमा बसेर कफी पिइरहेकी थिएँ । एउटा ५०–५५ वर्ष जतिको भारतीय मान्छे आयो । कुर्सी तानेर बस्यो र आफ्नो परिचय दिन थाल्यो । उसको केरलामा हीराको व्यापार छ रे ! ऊ एक्लै घुम्न आएको हो रे ! श्रीमतीसँग त वाक्कै लागिसक्यो रे घुम्दाघुम्दा । मैले उसलाई हेरेँ मात्र, केही प्रतिक्रिया दिइनँ ।

‘मसँग लन्च खान जानुहुन्छ ?’ हात अघि सार्दै मलाई प्रस्ताव गर्न आयो, ‘अलि पर मेरो साथीको अपार्टमेन्ट छ । राम्रो छ ।’

‘म जाँदिनँ,’ मैले हात हटाएँ ।

‘कस्तो एटिटिउड हो ? मैले यत्रो समय मेरो आफ्नो बारेमा भनेर समय बर्बाद किन गरें त ? आई लाइक्ड यु ।’

म केही नबोली त्यहाँबाट उठेँ । ऊ मुर्मुरिँदै कता गयो, थाहा छैन ।

यसो सोचें– म किन डराएर भागें त्यहाँबाट ? मैले प्रस्ताव अस्वीकार गरेपछि जानुपर्ने त ऊ थियो । न मैले उसलाई नाम सोधेकी थिएँ न ठेगाना । न बिजनेसमा मेरो चासो थियो । उसको गलत नजर मैले चिनिसकेकी थिएँ ।

हरेक मानिसमा केही न केही कुण्ठा हुन्छन् । म पनि कुण्ठैकुण्ठाले ग्रस्त छु । प्रश्नै प्रश्नले घेरिएकी छु । केही अचम्म, केही रिस उठ्दा, केही हाँसो लाग्ने, केही मरौँ मरौँ लाग्ने खालका प्रश्नले मेरो दिमागमा ताण्डव मच्चाइरहन्छन् । त्यसैले यस्ता कुरा पोखिइरहन्छन् ।

र, मलाई थाहा छ— यस्ता कुरा कहिल्यै सकिँदैनन् । किनभने प्रकृतिले यो कुण्ठा कहिल्यै नरित्तिने बनाइदिएको छ । परालको कुन्युमा, होलीमा रङ लगाउने बहानामा, बसमा, अफिसमा यस्ता घटनाहरू भइरहन्छन् । मखुन्डोधारी हुँडारका गिद्धे नजरहरू डुलिरहन्छन् । उनीहरूका लागि पटक–पटक स्खलित हुनु नै जिन्दगीको सबैभन्दा ठूलो प्राप्ति हो । निर्वाण हो । यिनीहरू हरेक पल यो निर्वाणको चाहनामा स्खलित हुन चाहन्छन् ।