लकडाउनमा ब्रेकअप

उसले पर्सबाट झिकेर लग भन्यो । टेरिनँ । अर्काको पर्स म किन छुने !

‘छिटो दिनू, मलाई घर जानु छ,’ म भन्छु ।

‘हेर, घरमै आएको छौ, के चीज कहाँ छ थाहै छ, झिकेर लैजाऊ,’ऊ सुतेरै बोल्यो ।

‘म आफ्नो सामान लिन आको छु, दिनू न । मेरो पैसा पनि दिनू,’ म अड्डी कस्छु ।

‘आई डन्ट केयर, नट माई प्रब्लम,’ ऊ खिस्याउँछ ।

त्यसो भए ‘खा’ भनेर हिँड्छु म, इन्डक्सन र बोउल बोकेर ।

...

कुनै बेला सप्रेम उपहार दिएका सामान यसरी उठाएर ल्याएँ । उसलाई कुखुराको मासु, फ्रोजन म:म:, गहुँको पिठो आदि किनिदिँदा भएको खर्च फिर्ता मागेँ । पहिला उसले पैसा दिँदा ‘ह्या पर्दैन’ भनेर हात पन्छाएकी थिएँ । अहिले त्यही पैसा फिर्ता चाहियो भन्दै छु ! कस्तो ढोँगी म । अरू त अरू उसलाई ‘तँ’ समेत भनेँ ।

...

उसले दिएका सामान पहेँलो झोलामा हालेर लगिदिएकी थिएँ । सम्हालेर राखेको चकलेटको खोल, दुइटा किताब, अचारको बट्टा, डायरी, टिसर्ट, मास्क, पेनड्राइभ सबै फिर्ता गर्दिएँ । त्यो झोला छोडेर घर आएपछि मलाई केके न गरेँझैं महुसस भयो । यो सब वृत्तान्त सुपुष्पा र बिनालाई सुनाएँ । बिना मरुन्जेल हाँसिन् । ‘भागबन्डाको काम साह्रै चायल्डिस भयो’ भनिन् । सुपुष्पाले चाहिँ ‘जे गर्‍यौ, सही गर्‍यौ’ भनिन् ।

सही, गलत त के हो कुन्नि तर मलाई मेरो इन्डक्सन चुलो र बोउल फिर्ता आएकोमा खुसी लागेको छ । यो लकडाउनका बेला त्यो इन्डक्सन मैले आफ्नो घरमा समेत नकिनी–नकिनी, उसलाई भने गिफ्ट दिएकी थिएँ । बिचरोलाई ग्यास सकिने चिन्ता नहोस् भनेर सस्तो डिलबाट मगाइदिएकी । इन्डक्सन देखेर ममी दंग पर्नुभयो । इन्डक्सन चुलो किन्दा राइस–बोउल सित्तैं आउँदो रैछ भन्ठान्नुभयो । मैले हो भन्दिएँ ।

त्यो बोउल भ्यालेन्टाइन्स डेमा गिफ्ट दिएकी थिएँ । ‘द रोड होम’ फिल्ममा बोउललाई माया र आशाको विम्बका रूपमा देखाइएको छ, तसर्थ पहिलो उपहार बोउल छानेँ । उसले धूलो जम्ने गरी राखेछ, घर ल्याएर धोईपखाली गरेपछि टिलिक्क भयो । इन्डक्सन चुलोमा तेलै–तेल ल्यात–ल्यात थियो, स्पिरिट छर्केर झुम्रोले पुछेँ । ए, अनि त्यो ग्रिटिङ कार्डचाहिँ च्यातचुत पारेर फाल्देँ ।

...

आज जे गरेँ, यस्तो कहिल्यै गरेकी थिइनँ । हुन त हरेक प्रेमीसँग मेरो फिल्मी शैलीमा विछोड हुँदै आएको छ । तर, यसअघिका ब्वाइफ्रेन्डले मसँग यो स्तरको जाली व्यवहार गरेनन् । तिनले मलाई आफ्नो घर लगेर बा–आमा, दिदी, बहिनी, ज्वाइँसामु उभ्याएनन् । आफ्ना कलिगसँगै फिल्म हेर्न बोलाएर, तिनकै सामु गर्लम्म अंगालो हालेर, क्याफेमा खुलेआम किस गरेर ‘हाम्रोबारे कसैलाई थाहा छैन’ भनेनन् ।

म समुद्रछेउ, ऊभन्दा सय कोस टाढा पुगेका बेला ‘मलाई पर्सनल स्पेस चाहियो’ भन्दै गर्जिएनन् । हुँदाहुँदा यो मोराले त कोरोना भाइरसलाई समेत बीचमा ल्याएर लास्टै झोँक चलाएको थियो । मैले विनम्रतासाथ ‘समस्या भए हामी समाधान गरौं न’ भन्दा ‘कोरोना सकिएपछि/लकडाउन खुलेपछि गर्ने’ पो भन्छ ! अस्ति प्रधानमन्त्रीले कोरोनापछि राजीनामा दिन्छु भनेझैं क्या ।

अब कोरोना सकिने कहिले हो कहिले, लकडाउन लम्बेको लम्बै गर्छ, ऊ भने मलाई पर्याप्त अटेन्सन दिँदैन, माया देखाउँदैन । तर, हरेक साँझ ‘च्या खान आऊ’ भन्दै घर बोलाइरहन्छ र ‘खाना पकाउने जिम्मा तेरो, लुगा धुने मेरो’ भन्दै भविष्यका योजना सुनाउँछ अनि कालो थुतुनो लाउन पनि छोड्दैन । कस्तो हत्तेरो मान्छे !

...

उसलाई मुखैमा ‘तँ’ भनेकोमा मलाई एक मनमा नमज्जा लाग्यो । तर, अर्को मनले भन्यो— इज्जत हुनेसँग पो इज्जतले प्रस्तुत हुनु, ५० लाख रुपैयाँ दाइजो माग्नेलाई पनि केका हजुर/तपाईं ! अर्थशास्त्र, मानवशास्त्र गरी तीन–चारवटा विषयमा डिग्री गरेको र डलरमा तलब बुझ्नेले जिस्केरै सही, कसरी मसँग ५० लाख रुपैयाँ दाइजो माग्न सुहाउँछ ?

मैले सयचोटि ‘त्यत्रो पैसा हामी दिन सक्दैनौं, तपाईं नजिस्किनू’ भनेकी थिएँ । ऊ भन्थ्यो, ‘नट माई प्रब्लम, खोज ।’ कहाँ खोज्ने भन्यो भने उही ‘आई डन्ट नो, नट माई प्रब्लम’ भन्दै गोरा विदेशीले झैं कुम उचाल्थ्यो । एक दिन मैले सोधेकी थिएँ, ‘तपाईंका दिदी–बहिनीसँग पनि यसरी नै तपाईंका ज्वाइँले ५० लाख मागेको भए के गर्नुहुन्थ्यो ?’

उसले भन्यो, ‘५ लाख मागेका थिए, दिएँ । अब मैले ५० लाख मागेको छु, तिमी पनि देऊ । एज सिम्पल एज द्याट ।’

मैले यसबारे सुपुष्पा र बिनालाई बताएँ । उनीहरू छक्क परे । बिनाले भनिन्, ‘यत्तिको मान्छेले कहाँ दाइजो माग्छ ? जिस्केको होला ।’ सुपुष्पाले चाहिँ ‘जिस्केरै पनि भन्न नहुने कुरा भनेको छ’ भनिन् ।

ऊ तराई गएका बेला, उसले फेटा बाँधेको फोटोमा मैले ‘भैयाजस्तो देखिनुभयो’ भन्दिएँ । उसले ‘जिस्केर पनि यस्तो रेसिस्ट कमेन्ट गर्ने होइन’ भन्यो । मैले तुरुन्त माफी मागेँ । यतिबिघ्न सचेत भइटोपल्नेले मसँग दाइजो माग्न भने कहिल्यै छोडेन । ‘यसबारे मेरो घरमा कुरा गर्न सक्नुहुन्छ ?’ भनेर सोध्दा उसले भन्यो, ‘ह्वाई नट ? सजनाले दिन्छु भनेको थियो भन्दिम्ला ।’ म अवाक् भएँ ।

हाम्रो अफेयर चलेको यस्तै दुई–तीन महिनामा उसले पहिलोचोटि ‘दाइजोमा ५० लाख दिनुपर्छ है’ भनेको थियो । मैले ठट्टा सम्झेँ, हाँसेर ‘दिन्नँ’ भनेँ । पछि–पछि मलाई रिस उठ्न थाल्यो । ‘छैन पैसा–सैसा, यो जमानामा कसले दाइजो माग्छ ?’ भन्न थालेँ । ‘म माग्छु नि ब्रो, मलाई चाहिन्छ’ ऊ भन्थ्यो ।

उसले साँच्चै मागेको हो भनेर पत्याउन थुप्रो समय लाग्यो । ट्वीटरमा सक्रिय आजको पुस्ताले पनि कहाँ दाइजो माग्छ भन्ठानिरहेँ । युरोप–अमेरिका डुलेको, हुम्ला–कालीकोट झेलेको, एक्लो संघर्षले आजको ‘लक्जरी’ सम्म पुगेको, दुनियाँलाई सरसल्लाह दिई हिँड्ने, देशी–विदेशीसँग उठबस भएको एक ‘सफल’ युवाले दाइजोजस्तो तुच्छ चीज माग्छ भनेर जो कसैले कसरी पत्याउन सक्थ्यो ? त्यसमाथि म, लाटी–सोझी नै भए पनि, पत्रकार प्रेमिकासँग ।

...

हालै उसको जन्मदिनमा मैले धरधरी रुँदै ‘मसँग ५० लाख छैन’ भनेकी थिएँ । त्यस्तो बेलामा समेत उसले सिरियस मुडमै आफ्नो माग कायम राख्यो । अनि म ‘ब्रेकअप’ भन्दै उठेर हिँडे । त्यसपछिको एक महिना हामी बोलेनौं । बीचमा दुई फेर उसले फोन गर्‍यो । त्यो बेला पुन: दाइजोका कुरा भए । उसले ‘खोज’ नै भन्यो ।

(यो हदसम्म पनि कोही जिस्किन्छ र भन्या ? यतिबिघ्न पनि कसैले आफ्नी ‘प्रेमिका’लाई चिढ्याउँछ ?)

ममाथि यस्तो मजाक भइरहँदा समेत उसलाई माया गरिरहेकै थिएँ । उसले आफ्ना पाका बा–आमासँग मलाई भेटाएको थियो । यसकारण पनि उसले आत्मालोचना गर्ला, अबदेखि दाइजोको कुरै गर्दिनँ भन्ला, माफी माग्ला, तिमीलाई चित्त नबुझुन्जेल प्रश्न गरिरहू, म नचिच्याई उत्तर दिन्छु भन्ला र मुख्यत: ५० लाखले होइन तिमीलाई मायाले किन्छु भन्ला भन्ने आसमा रहेँ । तर, केका !

...

लकडाउनको बेला ब्रेकअप महापीडादायक थियो । घरभरि मान्छे भइदिनाले चिच्याएर त के खुसुखुसु रुनसमेत नपाइने । सबै जना सुतेपछि रातभरि रोऊँ न त भनूँ भने बिहान आँखा गोलभेँडा जत्रा भइदिने । अनि सबले के भयो ? कसरी आँखा सुन्निए ? घाँटी/टाउको त दुखेको छैन ? ज्वरो आउन दिनु हुन्न है यस्तो बेला भनेर हैरान पार्ने । आफ्नो मन छियाछिया भएको छ, घरकालाई भने कोरोनाकै चिन्ता परेको देख्दा बौलाउन मन लाग्थ्यो ।

यसो बाहिरफेरो डुलेर मन भुलाऊँ न त भनूँ भने प्रहरीको त्रास । आफू फेरि भारतबाट आएको परियो, समाजसँग डबल डराउनुपरेको छ । यस्तोमा कोठाभित्रै छट्पटाएर आँखा नसुन्निने हिसाबले अड्कली–अड्कली आँसु खसाल्दा साह्रै सकस भयो ।

उसले ममाथि दाइजोलगायत अनेक प्रयोग गर्‍यो । मिल्ने पक्का भए खुसखबरी बाँड्ने नत्र ‘त्यो त जोक थियो, गुडबाई’ भन्दिने अनि ‘नेक्स्ट’ गर्ने । अरे क्या बात ! यस्ता दुई नम्बरीलाई आफ्ना मूल्यवान सामान दिइरहन मन मानेन, उठाएर ल्याएँ, ढुक्क भा’छ ।

(कोरोना भाइरसविरुद्ध भ्याक्सिनहरू बन्दै छन्, कोरोनाजत्तिकै हानिकारक र धोकेबाज मान्छेका लागि पनि एउटा ‘सद्बुद्धि आउने’ भ्याक्सिन बनाउन जरुरी छ भन्ने बुझौं ।)