गिद्धहरु गीत गाउँदैनन्  !

हिमालझैँ शुभ्र, हिमनदीझैँ स्वच्छ ?

आकाशमै उडे पनि

भुइँतिरै फर्केका हुन्छन् गिद्धका नजर

आँधीजस्तो वेग हुँदैमा

कहाँ सोहोरिँदो रै’छ र आँगनको कसिङ्गर ?

सधैँ सिनोकै खोजीमा हुन्छन् गिद्धका दृष्टि

गिद्धहरु गीत गाउँदैनन्  !

कसिसकेको पटुकीको सुर्केनी पासो फुकाएर

सुसेल्दै पिङमा झुल्न सिकाउँछन् गीतहरूले

आँखाबाट बगेको साउने झरी पुछेर

मंसिरमा तोरीबारी फुल्न सिकाउँछन् गीतहरुले

तर,

जीवनको गीतसिके भने सबैले

मृत्युको महाभोज कहाँ पाउनु ?

मुस्कानको लय सिके भने सबैले

परपीडाको धुन सुन्न कहाँ पाउनु ?

त्यसैले गिद्धहरु गीत गाउँदैनन् !

न छोर्तेनमाथि जगमगाइरहेका लुङ्दर

न त मन्दिरमा मगमगाइरहेको धूपबत्ती

न आमाले कानेताती गराइदिँदा

गुन्द्रीमा खिलखिलाइरहेको नानी

न त बिहानी घाममा झल्झलाइरहेको

पातमाथिको एक थोपा पानी

अहँ, देख्दैनन् तिनले

सिन्दूरले नुहाइरहेको कञ्चनजङ्घा

सपनाहरु बोकी हिँड्ने

श्रमजीवी कमिलाहरुको जन्ती र

जाडो छल्न बेंसीतिर बगिरहेका मालचराहरुको गङ्गा !

गिद्धहरू गीत गाउँदैनन् !

बस्, यौटै खोजी छ तिनको–

कहाँ भेटिएलान्

मृत्युले आग्लो लगाएका

आँखाका शून्य परेलीहरु ?

कहाँ देखिएलान्

निभ्नै लागेका

छातीभित्रका निस्तेज टुकीहरु ?

खै कहाँ भेटिएलान्–

जिन्दगीको सुवास नै बिर्साउने

दुर्गन्धित मोजाजस्ता

महामृत्युका काला छायाहरु ?

हो, गिद्धहरु गीत गाउँदैनन् !

माघ, २०७६