कविता : चप्पलहरू

दायाँ हातले चप्पल समाउनै लाग्दा
मेरो दायाँ चप्पल काँठेखोलामा खस्यो
र, हेर्दाहेर्दै पानीको भुमरीमा
चक्कर मार्दै बगेर गयो बर्खेभेलमा
स्कुल हिंँडेको म
देब्रे चप्पल हातमा समाएर घर फर्कें
खाली खुट्टामै सकियो मेरो
कखरा जुनी !

किशोरवयमा
लामो झोलुङ्गे पुल तरेर
कलेज जान थालें,
ढल्किएको लठो
मक्किएको काठको फलेकको प्वालबाट
फेरि मेरो यौवनको चप्पल
खोलामै खस्यो
र, बगायो खोलाले उसै गरी
मेरो किशोर जुनी !

यौवनमा
एक साँझ सहर पस्दै गर्दा
बसको खुट्किलोबाट
उसैगरी खस्यो मेरो दाहिने चप्पल
र, बगायो यसपालि काली खोलाले !

दर्जनौं वर्षहरू बिते,
बाल्यकालको मेरो चप्पलमा
कीराहरूले कति प्वाल पारे होलान्
किशोरवयको मेरो चप्पलमा बसेर
खोले गाड्यौलाहरूले कति यात्रा
तय गरे होलान् !
यौवनको मेरो चप्पल त
कालीगण्डकीमा बग्दाबग्दै
शालिग्राम पो बनिसक्यो कि !

आज जीवनको पुछारमा
समुद्रको किनारमा उभिएको छु !
पालैपालो
मेरो बाल्यकाल, किशोरवय र यौवनका
चप्पलहरू मेरो सामुन्नेमा
बग्दैबग्दै आएका छन् !
दशकौंको उमेर
पार गरेका मेरा चप्पलहरू
मजस्तै छिद्रैछिद्रा परेका
दुब्ला र पातला छन्

तर,
भेट्नो चुाडिएरपछि
मेरी आमाले धरो च्यातेर बाँधेका डोरा
आमाको उस्तै गन्धमा आज पनि
यी चप्पलहरूमा मोतीजस्तै टल्किरहेछन् !