मिथकजस्तो मान्छे

उसको देब्रे हात झन्डा उठेको अग्लिादो उमंगको
हातका पााच औंलाहरु पञ्चशूल ठडिएको शून्यको भ्वाङ छेंड्दै
मिसनको मिसाइल उसको दाहिने हात देख्थें देउरालीबाट

प्रतिवाद कराएको उसको आवाज
तातो प्रहार बज्थ्यो चिसा पर्खालहरूमा
म सुन्थें संगीत त्यसको थर्किादो प्रतिध्वनि
जो गुन्जिएको लाग्थ्यो आहृवानको दुन्दुभी क्षितिजहरु झक्झकाउादै
घरको बरन्डाबाट सिाडी टेक्दै
सडकमा ओर्लेका उसका पैतालाले
तरंग अदम्य उब्जाइदिन्थ्यो सारा बेसुर पैतालाहरुमा
र तिनीहरुले दिशा देख्थे गन्तव्यको
उसको नाकबाट निस्केको निःश्वासले
निस्फिक्री उभिएका रुखका पातहरु हल्लिन्थे बेस्सरी
अनि हुस्सेभित्र हराएको होस छ्यांग हुन्थ्यो
उसको आाखाको नानीमा थियो अर्को आाखा
जसको चमकले चिरिन्थ्यो चिराचिरा
अनिश्चितताको ध्वाासे पर्दा

यी सब देखेपछि
स्थगित गरी अनिश्चितकालसम्म देउरालीदेखि उताको यात्रा
मैले मेरो रहल समय अञ्जुलीभरि भरेर
त्यो बैंसालु बेंसीको शिरभरि पर्सिदिएा
र त्यसको अनुहारमा
घाम झुल्कनअघिको गुलाफी प्रभात देखेको थिएा
उल्लसित आाखा मेरा चिम्म भए केही बेर भरोसामा
अनि..
अनि त्यसपछि..
सुस्तरी आाखा खोलेर हेर्दा
त्यहाा न त त्यो अनुहार थियो
न त गुलाफी प्रभात नै !
थियो त त्यहाा यौटा खाली कालो छाया !
अनि त्यो छायाको आयतन बेरोकटोक बढिरहेको
बेंसी र पाखाभित्ता निल्दै
अझ माथिमाथि देउराली र पर्वततिर पनि उक्लिादै

फनक्क फर्केर पछिल्तिर क्षितिज समाउन खोजो
अनि पो थाहा पाएा
कि म त कहिले हो कहिले
फोसिल भइसकेको रहेछु
अचल अनि निर्वाक !

तर, ओ पाठक !
नियालेर हेर्नोस् त
कतै त्यो मिथकजस्तो मान्छे
म नै त थिइना ?
अर्थात् तपाईं नै पो हुनुहुन्थ्यो कि त्यो !