भिखारी र पूँपाहा कम्निस्टहरू

शासनतन्त्रद्वारा रक्षित, पालित र पोषित असल–असल कटुवालहरू यसै भन्छन् । यो उद्घोष नपत्याउनुमा भयंकर खतरा छ । घोर लाञ्छनायुक्त लबजमा ‘बुद्धिजीवी’ भनिइन्छ । सारा जगत्ले सुन्ने गरी शासनतन्त्रका पैरवीकारहरूको खप्की खाइन्छ । वागी पथगामीलाई चिलेर अहिल्यै मारुँलाझैँ गरी अरिंगालको उन्मत्त गोलो झ्वाम्मै खनिन्छ । नवीन युगको ढोका खोल्ने जादुगरी सरकारको गोप्य जासुसी स्रेस्तामा नाम चढ्छ । र, निकट भविष्यको गर्भमा कठोर दण्ड–सजाय अंकित हुन्छ ।

याम छ ठण्डी हिउँदको । स्थान मेरो गृहनगरी चाबेलस्थित गणेशस्थान मन्दिर । महाभूकम्पले भूमिसात् भएको मन्दिर पुनर्निर्मार्णको व्यग्र प्र्रतीक्षामा छ । ‘लम्बोदर’ भनिने रूप न रङका भुँडे गणेश कतिकति दिनदेखि सुकुम्बासी भएका छन् । बरा ती बक्विहीन छन्, ती गुनासोरहित छन् । त्यसैले त ती यत्रो दिन बिनाबास अलपत्र परेका हुन् । मन्दिर छेवैको ढ््याके निजी घरको पेटीमा एउटा भिखारी सुतेको छ । छाँटले भुँडे गणेशकै जस्तो छ उसको दुर्दशा पनि । हो, उसको पनि न घर छ न बोली छ । आफूलाई यो हरिबिजोकको अवस्थामा गिराउने समाज–व्यवस्थाप्रति उसमा न कुनै मुखर असन्तुष्टि छ, न कुनै वाचाल विरोध छ । प्रतिरोध त धेरै परको कुरा भयो । दमित र कुण्ठित मौन भावमा ऊ के सोच्दो हो, त्यो उही मात्र जान्दछ ।

साँच्चै भन्ने हो भने यो भिखारीको हाल सूँढधारी गणेशजीको भन्दा पनि बेहाल छ । गणेशजी त भोक, रोग र मृत्युरहित छन् । जो जीवनशून्य छ, त्यो नाथेलाई केको भोक ? केको रोग ? त्यसको केको मृत्यु ? तर भिखारी जीवित छ । र, उसलाई चिन्ताहरूका कारक भएर आफ्नै छायाले झैँ जिजीविषा, भोक, रोग र मृत्युले हर्दम पछ्याइरहन्छन् । मेरो नित्य मर्निङ वाकको बाटो त्यही पर्छ । पहिले गणेशजीको मन्दिरविहीन मन्दिर अनि त्यसपछि भिखारीको खुला शयन पेटी । समय बिहान सखारै साढे चार बजेको हो । जब महेन्द्रीय फौजी ताण्डवको स्मरण गराउने चिसो पुस १ गते आयो, भिखारी त्यही पेटीमा, त्यसरी नै सुतेको थियो । जब जाडोको निर्मम औतारमा पुस १५ गते आयो, भिखारी त्यहीँ, त्यसरी नै सुतिरह्यो । पानी पर्‍यो र जाडो उर्लियो । तैपनि ऊ उही ठाउँमा, उसैगरी सुती नै रह्यो । उसको सुकुल भने पनि, डसना भने पनि, तन्ना भने पनि चुरोटको पेटीको कागतका केही टुक्राहरू छन् । शिरमुनि सिरानी छैन । उसले केवल नीलो–नीलो रङको फ्यालफ्याले कम्मल ओढेको छ । सके ऊ भोकै होला । रनै त भोजनको जीवनदायी ऊर्जारहित ज्यान जाडाले डल्लिएर ऊ त्यसैत्यसै कुङलिङ परेको छ । मलाई ऊ सधैँ केवल हलचलशून्य निर्जीव मानव–देहजस्तो लाग्छ । कान थापेर यसो सुन्छु तर सास भने ऊ फेर्दै हुन्छ । लौ, यो बेवारिसे जीव अर्को एक रात बाँच्यो ! खिन्न मुद्रामा मनमनै भन्छु र म भण्डारखालको वनतिर लमक–लमक बाटो तताउँछु ।

जब जाडो तैबिसेक कम थियो, भिखारीको समीपमा तीनवटा भुस्याहा कुकुर सुत्थे । त्यो दृश्यले मलाई लैनसिङ बाङदेलको ‘लंगडाको साथी’ को झल्को दिलाउँथ्यो । जाडो बढ्यो, र चौपाया मित्र मण्डलीले प्राणरक्षा गर्न कतै टाप ठोक्यो । भुस्याहा नै सही, कम से कम साथमा जाडो बाँडचुँड गर्ने केही कुकुर त थिए । यो भिखारीलाई तिनले पनि परित्याग गरे । र, कठ्याङ्ग्रिने जाडो, अथाह कष्ट र सम्भावित मृत्युसिबाय ऊसँग अब कोही रहेन । लक्षण हेर्दा लाग्छ, यो भिखारीको देशमा धनदौलत छेलोखेलो छ । औतारी शासकहरूद्वारा कल्पित यो नयाँ युगमा घुस, कमिसन र विलास त अर्ब–अर्बको दरमा चल्दो छ । अखबार भन्छ— उः त्यसले बिघ्नै विलासी मुद्रामा ट्याक्क तीन अर्बको हेलिकप्टर खरिद गरायो । उः अर्काले वाइडबडीको ६ अर्ब सप्रेम ग्रहण गर्‍यो । उः कोही सुमार्गीले ५ अर्ब बजायो, कोही कुमार्गीले ६ अर्ब उदरस्थ गर्‍यो । अनि घैँटेले यति, लोर्केले उति । चरीले यति, हाब्रेले उति । मानौँ यो मुलुकै नोटको रासमाथि खडा भएको छ । तर यो भिखारीको पेट रित्तो छ, आङ नाङ्गो छ । यसको दृष्टिमा घना अन्धकार छ, हृदयमा गाढा सन्ताप छ । दिनभरि फोहोरका डंगुरहरू खोस्रिएर र हात पसारेर पनि यसको हात सधैँ खाली–खाली छ । चटकजीवी शासकहरूको राजमा यो भिखारीको न उभिने माटो छ, न हिँड्ने बाटो छ, न कतै आशाको फिलुंगो छ । आखिर यो ‘नवयुग’ मा यो भिखारीको यस्तो हताशायुक्त दशा आखिर किन छ ?

सोचेर ल्याउँदा कुरो जटिल छ, उपद्रै जटिल । नयाँ भनी न्वारान गरिएको यो युगका शासनाधिकारी स्रष्टाहरू हाक्काहाक्की हामी कम्निस्ट हौँ भन्छन् । यिनले मुखै फोरेर ‘हौँ’ भनेपछि यी कम्निस्ट त अवश्यै हुन्, तर नयाँ युगका, नयाँ मार्काका, एक तमासका कम्निस्ट । सोचाइ, चरित्र र जीवनशैलीको चुरोका हिसाबले यी पुँजी पारखी हाइब्रिड कम्निस्ट हुन् । छोटोमा छिट्टो भन्दा ‘पूँपाहा’ कम्निस्ट । इतिहासले हामीलाई रटाएको छ— जो सबैभन्दा गरिब र दीनदुःखी एवं उत्पीडित र अपहेलित छ, कम्निस्ट उसको परम् मित्र हो । उसको जागरणकर्ता, जीवनको संग्रामीपथको उसको भरपर्दो सहयाक्री, मुत्तिमार्गको उसको अग्रणी एवं सदैव समर्पित योद्धा । कुरो साँच्चि नै यसो हो भने यी पूँपाहा कम्निस्टहरू यो भिखारीका को हुन् ? यो नयाँ युगको सत्य तीतो छ, यी पूँपाहाहरू यो भिखारीका कोही नै होइनन् । आखिर किन ? किनकि यो भिखारीको जीवन सर्वथा उपयोग मूल्यविहीन छ । यो भूस्वामी होइन । तसर्थ यसको नागरिकता छैन । यो अनागरिक भिखारी पूँपाहा कम्निस्टहरूको मतदाता होइन । न त यो तिनको घुसदाता हो, न हो यो तिनको कमिसनदाता नै । यो फुकिढल छ, तसर्थ यो तिनको बाहुबलदाता पनि होइन । गद्दीनसीनपूँपाहा कम्निस्टहरूका दृष्टिमा यो अकिञ्चन भिखारीको एक पित्कोधरी उपयोग मूल्य छैन । तसर्थ यो बाँचोस् कि मरोस्, तिनलाई बाल मतलब छैन । उसो त नानाओली नौरंगी मानव अधिकारवादीहरूका दृष्टिमा पनि यसको कुनै उपयोग मूल्य छैन । न त अनेकओली धन्दाजीवी नागरिक सामाजका दृष्टिमा नै यसको खासै उपयोग मूल्य छ । जगत् जान्दछ— यस्ता बेवारिसे आबाराहरूमाथि धनधान्यले परिपूर्ण करुणामयी दाताले लगानी गर्दैन । चतुर दाताश्रीको हिसाब सोझो छ— जहाँ लाभको गुञ्जायस छैन, त्यहाँ बित्थामा के को लगानी ? थोडै जीवनदायी जल जीवनशून्य बालुवामा छम्केर नास गर्नु छ र !

सत्ताधारी पूँपाहाहरू झीना–मसिना कुरालाई न गन्छन्, न त कुनै भाउ दिन्छन् । नाथे झिखारी, मुसहर, डोम, चमार, अमुक्त ‘मुत्त कमैया’, हलैया, बोक्सीप्रथा प्रताडित महिला, छाउपडीप्रथा पीडित नारी, खाडीबाट बाकसमा फर्किने हदअभागी, जीवनजल नपाई मर्ने तन्नम आदि इत्यादिका समस्या के हुन् ? यी सब त केवल झीना–मसिना कुरा हुन् । बिल्कुल नगण्य । यो ब्रह्माण्डको अपार विशालतासामु नाथे सामान्य जनको दैनिकीको के अर्थ ? यो अजंगको विश्वसमक्ष तिनको रोजीरोटी, तिनको दबाईमुलो, तिनका लालाबालाको कपुरी ‘क’, तिनको सुरक्षा र प्रतिष्ठा, तिनका ससाना सपना र आकांक्षाहरू— यी सब खुद्रा–मसिना कुराको के अर्थ छ ? अर्थ त बृहत्को छ । अर्थ विराटको छ । अर्थ विशालको छ । अर्थ उच्चको छ । अर्थ धुँधडाकको छ । अर्थ माथि, झन्माथि शिखरको छ । हो, अर्थ विराट रेलको छ । अर्थ विशाल पानीजहाजको छ । अर्थ बृहत् सडकको छ । अर्थ भयंकर विमानस्थलको छ । अर्थ अथाह भारबाहक वाइडबडी विमानको छ । अर्थ चामत्कारिक स्मार्ट सहरको छ । अर्थ गगनचुम्बी भ्यूटावरको छ । अर्थ जङ्गी मलको छ । अर्थ तिरिमिरी सुपरमार्केटको छ । आखिर जेमा चमकधमक छ, जेमा धुँधडाक छ, जेमा गर्जन–तर्जन छ, जेमा धाक–रबाफ छ र जेमा सहजै जगत्को दृष्टि खचिन्छि, अर्थ त केवल त्यसको न छ । बाँकी जे छ, त्यो सब केवल जीवनको नगण्य तपसिल हो । त्यो सब त फगत जीवनको नाथे पाद टिप्पणी हो । यो हो पूँपाहा कम्निस्टहरूको जीवनदृष्टि, जगत्दृष्टि र विकासदृष्टि । र, यो हो यी असाधारण प्रतिभाहरूको नयाँ युगको दिग्दर्शनकारी परिकल्पना । यो विराट र विशाल एवं उच्च र विशिष्टको अनुपम महत्ता नबुझी जो यसका विरलाकोटी स्रष्टाका कुरा काट्छन्, ती अल्पमति एवं मन्दमति कुपमण्डुपहरू हुन् । ती छन्, त्यसैले तिनलाई सद्बुद्धि प्रदान गर्न पूँपाहाका बफादार अरिंगालहरू नाकानाकामा तैनाथ छन् ।

सत्ताधारी पूँपाहा कम्निस्टहरूका आफ्नै प्राथमिकताहरू छन् । नाम जस्तो छ, यिनको प्राथमिकता उस्तै छ । प्रतीकात्मक व्यवहारले तर स्पष्ट बुझिने गरी पूँपाहा भन्छ— धन, मान र चैन पहिले मलाई, त्यसपछि मेराहरूलाई । रहलपहल धन, मान र चैन अनि तँलाई, त्यसपछि तेराहरूलाई । झट्ट सुन्दा यो प्राथमिकतामा पूँपाहामा आएको ठूलो विचलन गोचर हुन्छ । पहिले, सडकमा छँदा ऊ बडो भावुक हुँदै खाने बेलामा तेरो पेट पहिले, मेरो पेट पछि भन्थ्यो । र ऊ यो पनि भन्थ्यो— मर्ने बेलामा तेरो गर्धन मुनि, मेरो गर्धन माथिे । अहिले युग नयाँ ल्यायो । र, नयाँ युगको प्रवर्तक यो पूँपाहा भन्छ— नयाँ युगमा युग सुहाउँदो प्राथमिकता त हुने नै भयो । जसले जे भनोस्, अबको प्राथमिकता यही हो— पहिले म, त्यसपछि तँ !

आफ्नो जब्बर मुठ्ठीमा सिङ्गो सत्ता छ । सत्ताको यावत् अख्तियार छ । सत्ताको सारा स्रोतसाधन छ । कानुन बनाउने साँचो डल्लै आफ्नो हातमा छ । गोली चलाउने बन्दुकमाथि आफ्नो पूरै एकाधिकार छ । तैपनि पूँपाहा कम्निस्टहरूका आफ्नै दुःख छन् । अनेकओली दारुण दुःखहरू ! पश्चात्तापको मुद्रामा पूँपाहा गम खान्छ— विगतमा आफ्नो भविष्यको किञ्चित् पर्बाह नगरी ठूल्ठूला भूल गरिएछन् । विगतमा सादा जीवन, उच्च विचारको रुमानी सूत्र खुब रटियो, खुब रटायौं । आखिरमा यही रटनाबाट लोकमानसमा आफ्नो आदर्श चिनारी बन्यो । र, यही चिनारीको पछि लागेर तन्नम दुनियाँ जगत् फेर्ने संग्राममा मर्न–मार्न तयार भयो । तर, अहिले जब सत्ता हात लाग्यो, आफ्नो यही सूत्र आफैँलाई गलापासो भयो । सामान्य न्यायका हिसाबले क्रान्तिको फल क्रान्तिका अग्रदूतहरूका लागि पनि त हनुपर्ने हो । तर, लोकमानसमा यो रटिरटाउ सूत्रले होइन भन्ने अनर्थ अर्थ सम्प्रेषण गरेको छ । त्यसैले छिसिक्क केही गर्नु हुँदैन, खायो भन्ने बात लाग्छ । नपत्याए ल सुन यो हल्लाखल्ला ः यसले हेलिकप्टर खायो ! मर्सिडिज खायो ! वाइडबडी खायो ! एनसेल खायो ! सडक खायो ! घूस खायो ! कमिसन खायो ! घरभाडा खायो ! मह खायो ! घिउ खायो ! कुराउनी खायो ! केरा खायो ! मार्सी खायो ! मानौँ क्रान्तिकारीको काम–कर्तव्य खुकुरीको धारमा खुट्टा टेकेर भोकै–नाङ्गै लड्नु र सत्ता जितेपछि भोकै–नाङ्गै भुतुभुतु मर्नु हो । हेर्नोस् त बरा पूँपाहा कम्निस्टहरूका दुःख ! जिन्दगीभरिको तृष्णाले आँत त्यसैत्यसै जलेको छ, मौकामा अलिकता भोग, सोख र मोज गरेको पनि अहारिसे लोक देखिसहँदैन । पूँपाहा कम्निस्टहरूलाई कहिलेकाहीँ त यो जनता भन्ने जिनिस गणेशमान सिंहका भेडाको विवेकहीन बगालजस्तो लाग्छ । यसमा क्रान्तिका नायकहरूप्रति एकरत्ती करुणाभाव छैन, कत्ति कृतज्ञताभाव छैन । हर्दम कसले कता के खाला भनेर चीलले चल्लालाई हेर्ने सिकारी आँखाले हेर्‍या छ–हेर्‍या छ । अनि शत्रुपक्षको हाहाको पछि लागेर हो हो भन्दै कुद्या छ ।

चिन्ताग्रस्तपूँपाहा तर्कना गर्छ— मानिस अजीवको ग्रन्थि हो । एकोहोरो, आँधो, अघोरी, हरिप र कृतघ्न । मुख छ भन्दैमा दायाँबायाँ, अघिपछि, तलमाथि केही नेहेरी, नतिजा नसोची जे पायो त्यही भन्ने । पूँपाहा यहाँनेर बडो आक्रोशित मुद्रामा मनचिन्ते कुरा खेलाउँछ— सकिन्न र मात्रै, नत्र यो झ्याउलोबाट छुट्कारा पाउन केही न केही अवश्य गरिन्थ्यो । शब्दकोश र मानवस्मृतिबाट ‘सादगी’ र ‘त्याग’ शब्दलाई सदाका लागि मेटिन्थ्यो । यत्रो जनमतको भर्‍याङ चढेर सत्ताको भतेरमा उक्लिनु, अनि अघोरी डा. गोविन्द केसीझैँ नित्य निराहार बस्नु ? आँखो छ, त्यसैले आँखाले भतेरमा बहुविध परिकारहरू देख्छ । नाक छ, त्यसैले नाकले भतेरमा मनोहारी बास्ना सुँघ्छ । जिब्रो छ, त्यसैले लालची जिब्राले घुटुक्क थुक निल्छ । उदर छ, त्यसैले चाउरिएको उदरले मीठोमसिनो अहार माग्छ । अनि ? कत्रा दुःखले भतेरमा पुगेर भोकै तड्पिइरहनु ! असम्भव । यो किमार्थ मानिदैन । जीवनका वासी परिभाषाहरू फेरिन्छ र मौकामा केही गरिन्छ । अत्ति गर्ने नाथेहरूलाई जंगी अरिंगाल सेनाले खुत्रुक्कै थला बसाइन्छ ।

सत्ताधारी पूँपाहा कम्निस्ट समृद्धिको बाटो हिँडेर दीनहीन लोकलाई सुख बाँड्दै समाजवादतर्फ पाइला चाल्न कटिबद्ध छ । कर्मले के होला त्यो भोलिले देखाउला, आज कम से कम जिब्राले यो पल प्रतिपल कटिबद्ध छ । अन्य कुराहरूझैँ समृद्धि हासिल गर्ने र वितरण गर्ने यसको काइदा पनि हुनुसम्म मौलिक छ । अर्थात् माथिमाथि समृद्धि, र माथिमाथि नै वितरण । यहाँ पनि कुराको सार आखिर उही हो— समृद्धि पहिले मलाई र मेराहरूलाई । रहरलपहल समृद्धि अनि त्यसपछि तँलाई र तेराहरूलाई । उपभोगका साधनहरू सीमित हुनु र हात थाप्ने तृषितहरू असीमित हुनुका आफ्नै दुःख छन् । निरपेक्ष समानतामा बहकिएर सीमित साधन सबैलाई बराबरी बाँड्नु भनेको ढ्याब्रे हात्तीका मुखमा कणतुल्य जिरोजस्तै हो । तर सीमित साधन माथिदेखि तल जब आलोपालो गरी बाँडिन्छ, पाउनेलाई केही पाएजस्तो हुन्छ, खानेलाई केही खाएजस्तो हुन्छ । समृद्धिको पुष्टकारीले माथि–माथिका सेवाग्राहीहरू पुष्टिँदै जाँदा तिनका देहमा मनग्ये बोसो लाग्न बेर लाग्दैन । जब त्यो बोसो पग्लिन्छ, त्यो ट्रिकल डाउन हुन थाल्छ । र, समृद्धिको तुरतुरे धारो तलका अगणित अभागीहरू, कंगालीहरू र भिखारीहरूका थाल–थालमा तप्तप् चुहुन्छ । न्याय र सुखको क्रमागत वितरणको सर्वाधिक विवेकपूर्ण विधि आखिर यही त हो । समृद्धिले जब फड्को मार्छ तब देश र जनताको अनुहार हेर्न लायकको हुन्छ । र, अब उसैगरी उच्च तहबाट त्यो हेर्ने मेसो सुरु हुन्छ । मुलुकका चमत्कारी कार्यकारीको अप्रतिम निर्वाचन क्षेत्रमा विश्वकै उच्चतम् भ्यूटावर बनेको हुनेछ । गाँठ्ठे, चानचुन पौने तीन करोड थैलोको भ्यूटावर ! देश–दुनियाँले अहोभाग्यले पाएका कार्यकारी नायक आफ्नो कार्यसिद्धिको जादुगरी कलाबाट त्यसैत्यसै मखलेल हुँदै गगनचुम्बी भ्यूटावरबाट धरातलको दृश्यावली नजर गर्नेछन् । उनी तल कतै पेटीमा मर्न लोगेको भिखारी देख्नेछन् । कतै हत्या गरिएकी किशोरीलाई न्याय माग्नेहरूको चरम् आवेगी जुलुस देख्नेछन् । र, कतै ‘दिशामुक्त क्षेत्र’ मा दिशा गर्दा रंगेहात पक्राउ परी कर्तव्यनिष्ठ प्रहरीद्वारा नाङ्गै सहर घुमाइँदै गरेको चर्पीविहीन मुसहरको दर्शनीय दशा देख्नेछन् । आयो कुरा अब समस्त नरलोककै आदर्श दृष्टान्त भनिन लायककी राष्ट्रपति मयोदयाको । हंसमा देवीको अंश भएकी राष्ट्रपतिद्वारा आफ्नो दुर्लभ एवं अनमोल ज्यान आफू सुहाउँदो ३ अर्बको हेलिकप्टरमा सवार गराई बक्सनेछ । र, नवनिर्मित भ्यूटावरमाथिबाट तल धूलीकणको लोकजीवन बडो प्रसन्न मुद्रामा नजर गरिबक्सनेछ । अनि सुलसुले पत्रकार पूँपाहा कम्निस्टका उपद्रै मृदुभाषी प्रवक्तालाई सोध्नेछ—
सुयोग्य मान्यवर ! त्यो उचाइबाट निचाइमा नजर गर्दा हाम्रा यी उच्च मानवद्वयका दिव्य दृष्टिमा झल्किने धरतीको विशिष्ट दृश्यबारे केही अनुमान गर्न सकिएला कि ? पुक्खली पूँपाहा प्रवक्ताका वाचाल जिब्राका टुप्पामा उत्तर हाजिर हुनेछ । मिठ्याउँदै उसले भन्नेछ— हे पत्रकार, सकिन्छ । सुन ! त्यो दृश्यमा निश्चय नै विविधता झल्किनेछ । त्यहाँ समृद्ध र सुखी मानव पनि गोचर हुनेछ । त्यहाँ कंगाली र दुःखी भिखारी पनि गोचर हुनेछ । पछि–पछिसम्म समृद्धिमय सत्कर्म गर्दै समाजवादतिर गइरहन गरिब, तन्नम र भिखारीको बीउ त जोगिनैपर्छ । यो पूँपाहा कम्निस्टको विकाससम्बन्धी दर्शनको अमूल्य सार हो ।
यहाँनेर जडी कुरो अर्को एउटा पनि छ । यथार्थवादी पूँपाहा प्रवक्ताले जिज्ञासु पत्रकारका कानमा खुसुक्क भन्नेछ— त्यो क्या त्यो छ नि त्यो केजाति राष्ट्रवाद ? अँ, औधी गुनिलो र सदा लाभदायक हाम्रो मधुमय त्यो राष्ट्रवाद ! भोगिजान्ने भाग्यमानीलाई थाहा छ पत्रकार, त्यो राष्ट्रवादको ध्वजा नित्य सम्मोहक छ । त्यसले लोकलाई मुग्ध तुल्याउने लोकप्रियता हठात् आर्जन गरिदिन्छ । तसर्थ राष्ट्रवाद जीवन्त रहन देशमा अलिकता दरिद्रता, अलिकता याचकपन, अलिकता पराश्रय र अलिकता आत्महीनता बाँकी रहनु अनिवार्य छ । यो कुरा अफ द रेकर्ड रहोस् पत्रकार, यो बाँकी नरहे सत्तारोहण गर्ने जादुगरी सोपान हामीले कुन जुक्तिले हात पार्नु ? तसर्थ हामी भन्छौँ— खटाइ–खटाइ समृद्धि, किस्ता–किस्ता गरी समृद्धि, शनैःशनैः समृद्धि । र, सोची–विचारी समाजवादतिर, पाइला–पाइला गरी समाजवादतिर, शनैःशनैः समाजवादतिर । यो हो पूँपाहा कम्निस्टको गति र प्रगति एवं समृद्धि र सुखको मौलिक सूत्र ।

जगत् नित्य गतिमान् छ । समाजवादमुखी समृद्धितर्फको पूँपाहा अभियान चल्दो छ । बिना हुटहुटी, बिना हतार, चिप्ले कीराको गतिमा सुस्तसुस्त । सत्य हो, समृद्धिको सुन्दर पथ निष्कण्टक छैन । नवीन राजनीतिक स्रष्टाहरूद्वारा सिर्जित यो सुन्दर पथमा कुरूप अवरोधहरू पैदा गर्ने तत्त्वहरू बहुल छन् । लेखक र कवि, गायक र कलाकार, चिन्तक र प्राज्ञ, पत्रकार र अनुसन्धाता, टिप्पणीकार र विश्लेषक, एनजीओ र आईएनजीओ, आदि र इत्यादि । सकल अविवेकी, अराजक, अघोरी, अटेरी र अमनचैन एवं प्रगति विरोधी तत्त्वहरू । जब यी नौरंगी अनिष्टकारी तत्त्वहरू स्वतन्त्रताको घण्ट बजाउँदै दुःख दिन्छन्, पूँपाहा कम्निस्टका शिखर पुरुषहरूलाई चल्नुविधि झोँक चल्छ । टुप्पीबाट झोँकको धूवाँ छुटेको बेचैन क्षणमा यिनको अतिशय क्रुद्ध चित्त सान्त्वनाकारी सहारा खोज्छ । र, पूँपाहा महलका शीर्ष पुरुषहरूलाई झ्याट्ट उत्तर कोरियाको याद आउँछ । अहा ! क्या छ उत्तर कोरिया ! क्या कानुन र व्यवस्था छ ! क्या अनुशासन र मर्यादा छ ! एक जना महान् नेता कमरेड किम जोङ इल बोल्छन्, सिङ्गो देश शिर निहुराएर चुपचाप सुन्छ । कमरेड किम ‘उठ्’ भन्छन्, सिङ्गो देश जुरुक्क उठ्छ । कमरेड किम ‘बस’् भन्छन्, सिङ्गो देश थ्याच्च बस्छ । बुद्धिजीवी हुँ भन्ने जीवात्ले यहाँजस्तो बकबक गरे थलैमा त्यसको जिब्रो थुतिन्छ । उता नित्य काम हुन्छ, यता नित्य बककास चल्छ । कमरेड किम जोङ इलको छत्रछायामा उता अनुपम राष्ट्रिय एकता छ । पठित पागलहरूको ताण्डव व्याप्त भएको यता हाम्रोमा भयंकर राष्ट्रिय विभाजन छ । यहाँनेर पूँपाहा कम्निस्टहरूलाई ईर्ष्या लाग्छ— त्यस्तो अनुशासन र मर्यादा भए पो विकासले गति लिन्छ, समृद्धिले फड्को मार्छ, सुखको मूल फुट्छ र समाजवादको दैलो उघ्रिन्छ । पूँपाहा महलका हर्ताकर्ताहरू अथक पिराहा पठितहरूसँग मुर्मुरिँदै दृढ संकल्प गर्छन्— हेर्दै जाऔँ न । हामी पनि चतुर्‍याइँसाथ व्यूह रचना गर्दै, घरी शत्रुपक्षहरूका आँखा छलेर र घरी निजरुलाई दमन गरेर शनैःशनैः जादुगरी, चमत्कारी, सम्मोहक, देदीप्यमान र निष्कण्टककिम जोङ इल पथतिर...।