हरियो सपना

हल्लाउँदै जगर

सााघुरो चरनमा चरिरहेको कुनै दिन

उनीहरु आए र फकाए

एक िदन विशाल घाँसे मैदान हुनेछ तिमीसँग

मागे पसिनाले ओसिला हातहरु

भने– अवश्य आउनेछ तिम्रो दिन

त्यही दिन उसले बोक्यो

आफ्नो रगत जस्तै रातो झन्डा

र दस्तावेजले भरिएको झोला

हिउादका चिसा रातहरुमा

गर्मिका लु–ग्रस्त दिनहरुमा

कहिले चपाउँदै घागारूको कााचो दाना

कहिले बज्रिँदै दल्छिन ढुंगाको डगरमा

हिंिडरह्यो अनवरत

बिर्सियो जवानीको रङ र आफ्नो सानो संसार

लगाम र कोर्राले जता संकेत गर्थे

बोकेर पिठ्युामा उनीहरुलाई दौडिरह्यो

यो लडाइँमा ऊ पटक–पटक मारियो

मर्दामर्दै फेरि सुन्यो आदेश

र फेरि उठ्यो

दौड्यो उसैगरी

कि उसको आँखामा थियो जग्मगाउँदो ‘हरियो सपना’

एक दिन अवश्य हुने छ विशाल घाासे मैदान

बचेका बथान हिन्हिनाउादै चर्ने छन् स्वतन्त्र

हुने छ आफ्नै भूमि

बेलगाम टाप बजाउँदै बाँच्नेछन्

ऊ उठ्यो र हिंडिरह्यो

नभन्दै एक दिन झन्डाको जित भो

झन्डाको मालिकभन्दा खुसी थियो ऊ

भन्यो– अब खोलिदेऊ मेरो मुखको करेली

पिठ्युाको लगाम र फालिदेऊ कोर्रा

बेलगाम दौडिन चाहन्छु यो घाासे मैदानभरि

हेर्न चाहन्छु मेरो बथानको अनुहारमा

खुसीको उज्यालो रङ

विडम्बना !

कोर्रा मारियो उसलाई

भनियो– घोडाले मान्छे हुने सपना देख्नु हुादैन

उसलाई फेरि थन्क्याइयो नयाँ तबेलामा

अर्को बिहान

गाडिए घाँसे मैदानभरि रङ–रङका झन्डाहरु ।