अनि मैले ठूलो प्लेन चढो

म्युजियमभित्र पस्न टिकट काट्नुपर्दो रहेछ । टिकटसँगै साँच्चिकैको प्लेन चढ्ने जस्तै बोर्डिङ पास पनि दिइँदो रहेछ । प्लेनभित्र छिर्नलाई त्यो बोर्डिङ पास दर्ता गरिसकेपछि हामीलाई भर्‍याङबाट प्लेनको ढोकाभित्र छिर्न दिइयो । ढोकामा साँच्चिकैको प्लेनको जस्तै एकजना एअरहोस्टेस दिदीले ‘नमस्कार’ भनेर स्वागत गर्नुभयो । प्लेनभित्र सिटमा बसाइसकेपछि मोनिटरबाट त्यस म्युजियमका संस्थापक क्याप्टेन वेद उप्रेतीले स्वागत गर्दै त्यो प्लेन, म्युजियम र अन्य कुराबारे बताउनुहुँदो रहेछ । त्यसपछि हामीले पाइलटहरू बस्ने ककपिट, विभिन्न प्रकारका सयौंथरी स–साना प्लेन तथा हवाई जहाजसम्बन्धी मोडलहरू, देशविदेशका फोटाहरू तथा अन्य थुप्रै कुराको अवलोकन गर्‍यौं । यसरी भित्र भ्रमण गर्दै अन्तमा क्याफ्टेरिया पुगिँदो रहेछ । त्यसपछि हामी पछाडिको भर्‍याङबाट तल झर्‍यौं ।
तल आएपछि साना केटाकेटीका लागि राखिदिएको प्ले स्टेसनमा म धेरैबेर खेलें । त्यहाँ मजस्तै थुप्रै केटाकेटी खेलिरहेका थिए । खेल्न थालेपछि त जाडो पनि बिर्सिंदो रहेछ । मैले त्यतिबेला भाइलाई एकदम मिस गरें । उसको चाहिँ स्कुल बिदा थिएन । नत्र त ऊसँग आउँदा झन् मज्जा हुने रहेछ । त्यहाँ दुइटा हेलिकप्टर पनि राखिदिएका रहेछन्, जहाँ बसेर मैले धेरै फोटो खिचें । त्यस कम्पाउन्डमा फोटो खिच्नकै लागि बनाइदिएका विभिन्न प्रकारका खुला स्टुडियोजस्तो, ठुल्ठूला पेन्टिङ तथा मोडल अगाडि बसेर पनि फोटो खिचें ।
देशभित्र उड्ने प्लेन त मैले धेरैचोटि चढिसकें तर देशबाहिर उड्ने प्लेनचाहिँ चढेको छैन । त्यसैले यो प्लेन मलाई धेरै ठूलो लाग्यो । टर्किस एअरलाइन्सको यो प्लेनलाई एअरबस ३३०–३०० भनिँदो रहेछ । यो काठमाडौंको एअरपोर्टमा अगाडिको पांग्राको भाग दुर्घटना भएपछि नउडाईकन राखिएको रहेछ । त्यसैलाई म्युजियम बनाइएको रहेछ । यो दुर्घटना हुँदा हाम्रो त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल दुई दिनसम्म बन्द भएको थियो रे ।
जाडो भए पनि मैले आइसक्रिम र चिप्स खाएँ, पापाले कफी पिउनुभयो । त्यसपछि त्यहाँ रहेको पसलबाट मैले भाइ र मलाई सानो दुइटा प्लेन किनेर ल्याएँ । मलाई त त्यहाँ समय बितेको पत्तै भएन । अझ बस्न मन थियो । अर्कोपटक भाइ र परिवारका सबैजना आउने योजना बनाउँदै हामी फर्कियौं ।
- रेनिशा भण्डारी, कक्षा–३,
सेन्ट मेरिज स्कुल, ललितपुर