हिरो

भोलिपल्ट स्कुलमा उनले मनमनै सोचिन्– मान्छे मार्ने मान्छेले पनि कहीँ धन्यवाद पाउँछ । नराम्रो काम गर्‍यो भने सम्झाई–बुझाई उसलाई राम्रो काम गर्न उत्साहित पो गर्नुपर्छ । उनले किताबमा पढेका कुरा सम्झिन् । हो, हिरोले ती गुन्डालाई सम्झाएर पो राम्रो बाटोमा हिँडाउनुपर्थ्यो । उनी एक्लै फत्फताइन्– ‘छि १ कस्तो नराम्रो हिरो ।’ अघिदेखि उनलाई हेरिरहेका कृष्ण सरलाई आज आशाको चालचलन अनौठो लागिरहेको थियो । झन् उनको मुखबाट हिरोको कुरा सुनेपछि सरले आशालाई बोलाउनुभयो ।
आशा सर छेउमा गएर उभिइन् । सरले सोध्नुभयो– ‘के हो आशा, स्कुल पढ्न आउँदा पनि हिरो र गुन्डा भनेर तिमी त खुबै घुमिरहेकी छौ नि ?’ सरको कुरा सुनेर आशाले भनिन्, ‘होइन सर, हिजो हेरेको सिनेमाको कुरा सम्झेको क्या ।’
‘त्यो सिनेमामा त्यस्तो के भयो ?’ सरले सोध्नुभयो ।
‘अरू त केही होइन सर । हिरोले सबै गुन्डालाई गोली ठोकेर मार्‍यो अनि हिरोलाई सबैले ताली बजाएर धन्यवाद दिए । मलाई यो फिटिक्कै मन परेन सर !’
‘हो आशा, तिम्रो विचार ठीक हो । म तिम्रो कुरामा सहमत छु । हामीले हिंसा गर्नेलाई स्याबासी दिनुहुन्न । बरु तिमीले यो कुरा त्यो हिरोलाई पनि फोन गरेर भन्नु राम्रो होला,’ सरले आशालाई सुझाव दिनुभयो । आशालाई सरको कुरा ठीक लाग्यो । उनी हतारिँदै अफिस कोठामा गइन् । उनले चलचित्र कलाकारको फोन डायरीबाट त्यो हिरोको नम्बर पत्ता लगाइन् ।
संजोग भनौं, आशाको फोन हिरोले नै उठाए । आफ्नो प्रशंसकको मुखबाट त्यस्तो कुरा सुनेर हिरो एकछिन अकमकिए । उनले नम्र स्वरमा भने, ‘आशाजी, तपार्इंले ठीक भन्नुभयो । अबदेखि म सिनेमा खेल्दा विचार पुर्‍याउँछु है !”
हिरोको यस्तो जवाफ सुनेर आशा दङ्ग परिन् । उनलाई आफ्नो मनको कुरा हिरोलाई भन्न पाएकोमा निक्कै खुसी लाग्यो ।
कार्तिकेय