फेरिएको लक्ष्य

एक जना हजुरआमा त धेरै रुनुभयो । उहाँ रोएको देखेर मलाई नरमाइलो लाग्यो । मैले बाहिर आएर उहाँहरूलाई सेवा गर्ने दिदीलाई कारण सोधेँ । दिदीले भन्नुभयो, ‘सबै आमाका छोराछोरी, आफन्त र घर छ । तर परिवारका कोही विदेश गएका छन् त कतिले आफ्नै कामले व्यस्त भएर उहाँहरूलाई हेर्न भ्याउनुभएको छैन । त्यसैले उहाँहरूलाई यहाँ ल्याइएको हो ।’ उहाँको यस्तो जवाफ पाएपछि मलाई मनमनै लाग्यो– ‘त्यस्तो कस्तो काम जसले आफ्नो बुबा–आमालाई हेर्न समय निकाल्नै सकिँदैन ? म त जति व्यस्त भए पनि बुबा–आमालाई धरै माया गरेर आफैंसँग आफ्नै घरमा राख्छु ।’

यस्तो सोच्दै मत कल्पनामा हराएँछु । दिदीले भन्नुभयो, ‘हजुरआमाहरूको खाना तयार भयो ।’ अनि म पनि खुसी हुँदै हजुरआमाहरूलाई खाना खुवाउने काममा सहभागी भएँ । उहाँहरूलाई फेरि भेट्न आउँछौं भनेर हामी त्यहाँबाट फर्कियौँ । बाटोमा आउँदै थियौँ, मैले रोइरहेको एउटा कुकुरको बच्चा देखेँ । मलाई माया लागेर आयो । मैले त्यसलाई नजिकैको पसलबाट बिस्कुट किनेर खुवाएँ । घर फर्केपछि मलाई लाग्यो– ‘ठूलो भएर म डक्टर, इन्जिनियर होइन, जनावरलाई सहारा दिने काममा लाग्नेछु । मानिस त बोल्न सक्छ । आफ्ना कुरा भन्न सक्छ । तर जनावर त बोल्द पनि सक्दैन । त्यसैले म जनावरलाई हेर्छु । मेरो फेरिएको लक्ष्य बाबा अमालाई सुनाएँ । उहाँहरू पनि खुसी हुनुभयो ।
-रिस्ता न्यौपाने
अपी स्कुल, काठमाडौं