कान्तिपुर वेबसाईट
AdvertisementAdvertisement
१७.१२°C काठमाडौं
काठमाडौंमा वायुको गुणस्तर: १७६

नयाँ पुस्ताको शान

नेपाली टिमले जितेको पहिलो उपाधि हो– एभीसी सिनियर सेन्ट्रल जोन महिला भलिबल । ढाकामा हात पारेको उक्त उपाधिले १३ औं दक्षिण एसियाली खेलकुदमा नेपाली टिमको मनोबल उच्च पार्नेछ ।
कुशल तिमल्सिना

महिला राष्ट्रिय भलिबल टोलीले बंगलादेशमा माल्दिभ्सलाई पराजित गरी गत साता एभीसी सिनियर सेन्ट्रल जोन भलिबलको उपाधि जित्यो  । नेपाल भलिबल संघले राष्ट्रिय खेलको एतिहासिक उपलब्धिको खुसियाली मनाउन कुनै कसर बाँकी राखेन  ।

नयाँ पुस्ताको शान

मनाउन नपर्ने कारण पनि त छैन, भलिबलको झन्डै ५० वर्षे अन्तर्राष्ट्रिय यात्राको इतिहासमा एसियाली स्तरको प्रतियोगिता जितेको छ ।
राष्ट्रिय खेलकुद परिषद्मार्फत सरकारबाट जनही ३ लाख, संघबाट जनही २५ हजार तथा अध्यक्ष मनोरञ्जन रमण शर्माले व्यक्तिगत रूपमा जनही १० हजार रुपैयाँ पुरस्कार दिने घोषणाबाट खेलाडीहरू उत्साहित छन् । स्वदेश फर्कने क्रममा त्रिभुवन विमानस्थलमा धिमे बाजासहितको सम्मान र त्यसै दिन रात्रिभोजको आयोजना । १३ औं दक्षिण एसियाली खेलकुद (साग) को सामुन्ने आएको पदक र यस सम्मानबाट खेलाडीहरूको मनोबल उच्च भएको हुनुपर्छ ।
निःसन्देह महिला टिमले पहिलो अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगिताको उपाधि जितेको हो । तर सहभागी अन्य टिमको अवस्था हेर्दा नेपाल प्रतियोगिता सुरु हुनुअघि नै विजेता बन्ने अनुमान लगाउन कठिन थिएन । एसियाली भलिबल फेडेरेसन (एभीसी) ले निर्धारण गरेको पाँच क्षेत्रीय संघहरूमध्ये सेन्ट्रल जोनल एसोसिएसनबाट तल्लो वरीयताका टिमहरू समावेश गरी आयोजना गरिएको प्रतियोगिता हो, त्यो । नेपालसहित किर्गिस्तान, अफगानिस्तान, बंगलादेश र माल्दिभ्सको सहभागिता थियो । नेपालले प्रतियोगितामा कुनै पनि सेट नगुमाई उपाधि जित्यो । किर्गिस्तानबाहेक अन्य टिमले नेपाललाई चुनौती पनि दिन सकेनन् ।
केही उदार मुलुकबाहेक मुस्लिम बाहुल्य देशहरूमा महिला खेलकुदको अवस्था दयनीय नै छ । सेन्ट्रल जोनमा सहभागी अफगानिस्तान, माल्दिभ्स र बंगलादेशमा पुरुष टिमको स्तर माथि छ । महिला भलिबल त्यहाँ सुरुआती चरणमै छन् । यो प्रतियोगिता नेपालका लागि भन्दा पनि ती टिमहरूका लागि एक्स्पोजर हासिल गर्ने अवसरका रूपमा देखियो, जसले आफूलाई अन्तर्राष्ट्रिय क्षेत्रमा माथि लैजाने प्रयास गरिरहेका छन् ।
नेपाली टिमको स्तर जहाँको तहीँ छ भन्न खोजिएको होइन । गत जेठ १४ गते भलिबल संघले नियमित कप्तान र उपकप्तानसहित चार जना अनुभवी र महत्त्वपूर्ण खेलाडीहरूलाई बाहिर राखेर युवा खेलाडी सम्मिलित टिम निर्माण गर्ने साहसिक निर्णय गरेको थियो । महिला भलिबलको २० वर्षे इतिहासमा यो पुस्तान्तरणको समय
रह्यो । विवादित बनेको त्यस कदमप्रति रक्षात्मक देखिएको भलिबल संघले दीर्घकालीन महत्त्वलाई हेरेर टिम निर्माण गरिएको तर्क प्रस्तुत गर्‍यो । खेलाडी छनोट समितिका सदस्यसमेत रहेका महिला टोलीका मुख्य प्रशिक्षक जगदीश भट्ट त्यही निर्णयको प्रतिफल नै सेन्ट्रल जोनको उपाधि भएको दाबी गर्छन् । भलिबल संघका महासचिव जितेन्द्रबहादुर चन्द पनि भट्टकै तर्कमा सहमत छन् ।
‘अपोजिट पोजिसन’ बाट आफूलाई सेटरमा रूपान्तरण गरेकी अरुणा शाहीलाई टिमको नेतृत्वमा ल्याइएको छ । टिममा १८ देखि २७ वर्षसम्मका खेलाडी छन् । टिमको औसत उमेर २३ वर्ष छ । चार महिनादेखि बन्द प्रशिक्षणमा रहेका खेलाडीहरूबीच उच्च सन्तुलन देखिएको छ । सेन्ट्रल जोनमा प्रशिक्षक भट्टले ६ जना खेलाडीलाई एकैपल्ट अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगितामा डेब्यु गराए । त्यसअघि थाइल्यान्डमा तीन साताको प्रशिक्षणका क्रममा टिम निर्माणका लागि प्रशिक्षकलाई सहज भएको थियो ।
हरेक पोजिसनमा खेलाडीले आफूलाई सुधार गरिरहेको प्रशिक्षक भट्टको अनुभव छ । ‘नयाँ खेलाडीको क्षमता देखेरै टिममा ल्याइएको हो, चार महिना बन्द प्रशिक्षण, थाइल्यान्ड र बंगलादेशको तयारीबाट टिम मजबुत मात्र होइन आत्मविश्वासी पनि भएको छ, धेरै सुधार गरेका छौं, अझै बाँकी छ । उनीहरू सागका लागि तयार छन्,’ उनले भनेका छन् ।
नेपाल पुरुष र महिला दुवै टिमको परम्परागत समस्या ब्लक र रिसिभमै हो । यसबीचमा कमजोरी सुधारमै केन्द्रित रहेर पदक लक्षित तयारी भएको छ । कप्तान अरुणा शाहीका अनुसार कमजोर पक्षमा सुधार भएको छ । तर त्यो पर्याप्तचाहिँ छैन । नेपालले मंसिर १५ देखि २४ सम्म नेपालमा हुने सागमा भारत र श्रीलंकाजस्ता आफूभन्दा बलिया टिमहरूसँग प्रतिस्पर्धा गर्नुपर्नेछ । दक्षिण एसियाली स्तरमा यी टिमसँग नेपालले लगातार हार बेहोरेको छ । कप्तान अरुणाका अनुसार सर्भिस र रिसिभमा हामीले अझै सुधार गर्नुपर्छ । ‘भारत र श्रीलंकालाई पराजित गर्ने लक्ष्य लिने हो भने हामीले कुनै पनि पोजिसनमा आफूलाई कमजोर हुन दिनुहुन्न,’ उनले भनिन् ।
नेपालको बलियो पक्ष आक्रमण नै हो । प्रतिभा माली (सेन्ट्रल जोनकी सर्वोत्कृष्ट स्पाइकर), सरस्वती चौधरीको अनुभव, अपोजिटमा सोफिया पुनको जोस, मिडिलमा रेश्मा भण्डारीको सन्तुलन, सेटर कप्तान अरुणा शाहीको चलाखी र लिबेरो सलिना श्रेष्ठ (सेन्ट्रल जोनकी उत्कृष्ट लिबेरो) को छरितोपन सागमा स्वर्ण पदकको आशा जगाउने हतियार हुन् । सेन्ट्रल जोनबाट डेब्यु गरेकी मिडिल ब्लकर सुनीता खड्का, पुनम चन्दहरूका लागि पनि आफूलाई प्रमाणित गर्ने राम्रो अवसर हो १३ औं साग ।
भारत, श्रीलंकाजस्ता टिमहरूसँग प्रतिस्पर्धाका लागि योग्य बनाउन आफूभन्दा माथिल्ला स्तरका टिमसँग नेपालले प्रतिस्पर्धा गर्न पाएको छैन । मुख्य प्रशिक्षक भट्टले भने थाइल्यान्डमा प्रशिक्षणका क्रममा त्यहाँको यू–१८ टिमसँग प्रतिस्पर्धात्मक खेल खेलेकाले खेलाडीहरू ठूला टिमसँगको दबाब सामना गर्न सक्षम रहेको दाबी गर्छन् । ‘थाइल्यान्डको युवा टिम भारत, श्रीलंकाभन्दा बलिया छन्, एक्स्पोजरमा हाम्रा खेलाडीले गुनासो गर्ने ठाउँ नै छैन,’ उनले भने ।
सन् १९९९ मा नेपालमै भएको आठौं दक्षिण एसियाली खेलकुदबाट नेपाली महिला भलिबलले अन्तर्राष्ट्रिय यात्राको सुरुआत गरेको थियो । पहिलो सहभागितामै कांस्य जितेको नेपालले त्यसयता त्योभन्दा ठूलो पदक जित्न सकेको छैन । सन् २००६ मा श्रीलंका र २०१६ मा भारतमा भएको क्रमशः १० औं र १२ औं सागमा पनि नेपाल कांस्यमै सीमित भयो । नेपाली अधिकारीहरू टिमको तयारीलाई लिएर १३ औं सागमा कम्तीमा श्रीलंकालाई पराजित गरी फाइनलमा पुग्ने दाबी गरिरहेका छन् । नेपाल फाइनलमै पुग्यो भने पनि त्यो सेन्ट्रल जोनभन्दा ठूलो सफलता मान्न सकिन्छ । त्यसैले नेपाली टिमका लागि अवसर र चुनौती दुवै हो– १३ औं साग ।

प्रकाशित : मंसिर ६, २०७६ १०:४४
प्रतिक्रिया
पठाउनुहोस्
जनताको राय

बैंकमा लगानीयोग्य रकम थुप्रिएर साढे ६ खर्ब नाघेको छ। बैंकहरूले ब्याजदर घटाउँदासमेत कर्जा प्रवाह बढ्न नसक्नुको कारण के हो?