बिरामी पत्नी भेट्न यो कष्ट...

१० बजे राति पत्नी बिरामी भएको खबर पाएपछि सोमराजको मन थामिएन । आत्तिए । के गरौं कसो गरौं भयो । भेट्न जाउँ देश लकडाउनमा । आँखामा निन्द्रा परेन । रात कोल्टे फेर्दैमा बित्यो । उज्यालो नहुँदै उनले हेटौंडादेखि हिँडेर मेलम्ची जाने निधो गरे ।

उनका केही साथी लकडाउनमा काठमाडौंबाट हिँडेरै गाउँ आइपुगेका थिए । उनीहरुलाई सोधे– हिँडेर काठमाडौं कति घण्टामा पुगिन्छ ? साथीले तीन घण्टामै काठमाडौं पुग्ने सुनाएपछि ब्यागमा लुगा कसे । गोजीमा अस्पताल खर्च बोके । बाटोमा बोल्नकै लागि भए पनि साथी चाहिएला भन्ने लागेर भाइलाई आफूसँगै हिँड्न भने । तर, भाइले मानेनन् । माइला बुबाको छोरा छेवाङ (११ वर्ष) भने काठमाडौं हेर्ने रहरले सोमराजसँग हिँड्न तयार भए ।

त्यसपछि सुरु भयो सोमबाराजको बाध्यता र छेवाङको रहरको यात्रा ।

पाँच बजे बिहानै मकवानपुरको रानीसेराबाट ठिंगनतिर हिँडे । त्यहाँबाट फास्टट्र्याक बाटो हुँदै काठमाडौं पुग्ने उनीहरुको तयारी थियो । त्यो बाटोले काठमाडौं चाँडै पुर्‍याउँछ भन्ने थाहा थियो उनीहरुलाई । कतै नरोकीई जंगलको बाटो हिँड्न थाले । सायद छेवाङलाई काठमाडौं हेर्न आतुरी थियो त्यसैले दाइलाई उछिनेर अघिअघि पाइला चाल्दै हिँड्थे ।

सोमराज पहिला यसरी कहिल्यै हिँडेका थिएनन् । त्यसैले होला हिँडेको दुई घण्टा नबित्दै उनका गोडा थरथराउन थाले । ब्याग पनि बोक्न सकेनन् । ब्याग छेवाङले बोकिदिए । लगातार चार घण्टा हिँडेपछि उनीहरु ठिंगन आइपुगे । सोमराजको पाइला अघि बढेन । थाकेर लखतरान भए । ठिंगनमै मामा माइजूको घरमा त्यसदिन रात काटे ।

भोलीपल्ट बिहान सबेरै त्यहाँबाट फास्टट्र्याकको बाटो लागे । सिमसिम पानी परिहेको थियो । एउटा छातामा जसोतसो पानी छेल्दै अघि बढे । सडकको बाटो हिँडिरहँदा सोमराजलाई बिरामी पत्नीको पीरले सताउँथ्यो, कहिले पहिरोले । ‘सडकतिर हिँड्दा पहिरो पनि गइरहेको थियो । पहिरोले पुरियो भने के गर्ने होला ? कसैलाई थाहा पनि हुँदैन भनेर डर लाग्थ्यो । त्यसैले छेउछेउको बाटोमा हिँड्यौं,’ उनले सुनाए, ‘कहिल्यै नहिँडेको बाटो, डर लाग्दोरहेछ नि । काठमाडौं नपुगे अर्कै ठाउँमा निस्किएला कि भन्ने पनि हुँदो रहेछ !’

सुनसान सडकमा चोर लाग्ला भन्ने पनि डर हुन्थ्यो उनलाई । त्यसैले बीचबीचमा श्रीमतीको लागि बोकेको खर्चतिर उनको हात पुग्थ्यो । सिस्नेरी भन्ने ठाउँमा आएपछि पानीले चुट्न थाल्यो । छाताले पानी थेग्न सकेन । बागमती नदी पनि झन ठूलै हुँदै गयो । नदीले बगाउला भन्ने डरले फेरि उनीहरुले जंगलकै बाटो रोजे ।

जंगलमा दोबाटो आउँदा अलमल पर्थे, त्यतिबेला साथीलाई फोन घुमाइहाल्थे सोमराज ।

जंगलको बाटोमा उनीहरुले कहिल्यै थकाई मारेनन् । गफिनभन्दा गन्तव्यतिर उनीहरुको ध्यान हुन्थ्यो । ‘अँध्यारो होला भनेर जंगलको बाटो छिटोछिटो हिँड्यौं । यस्तो बेलामा कसैले बास पनि दिँदैन । बिचल्ली होला भनेर हामी लगातार हिँड्यौं,’ उनले सुनाए ।

अनकन्टार जंगलमा हिँड्न सजिलो पक्कै थिएन । जंगल सडकजस्तो होइन, कोही बटुवा भेट्ने । दुई दाजूभाइ गफिँदै जंगलको बाटो हिँड्थे । कहिले मौनतामै कति डाँडा काटे । ‘हामीलाई बाटो नै थाहा थिएन । तर जंगलको बीच भाइलाई केही भइहाल्छ कि भन्ने चिन्ता हुन्थ्यो । त्यसैले जेसुकै होस् भनेर फटाभट हिँड्यौं,’ उनले सुनाए ।

सोमराजको मनमा काठमाडौं पुगे आफन्त कोही भेटिहाल्ने आशा थियो । त्यही आशामा डाँडापाखा, उकाली ओराली गर्न छोडेनन् । छेवाङ पनि दाइकै कदमसँग कदम मिलाउँदै हिँड्थे ।

बीचबीचमा सोमराज छेवाङलाई सोध्ये, ‘खुट्टा दुखेन ?’, छेवाङ भन्थे, ‘अहँ दुखेको छैन ।’

घण्टौं हिँडेर पनि काठमाडौं नआइपुग्दा सोमराजको ढुकढुकी बढ्न थाल्थ्यो ।

‘३ घण्टामै काठमाडौं पुगिन्छ भनेको थियो । तर हामी जति हिँडे नि काठमाडौं आइपुगेन,’ उनले भने । तर पनि उनीहरुले हिँड्न छोडेनन् ।

सोमराजलाई थाहा थियो, हिँडेपछि गन्तव्य अवश्य पुगिन्छ । उनको कामै बाटो खोज्ने हो । लकडाउनअघि मुस्ताङतिर थिए । त्यता उनी ब्लास्टिङको काम गर्थे । ठूलाठूला ढुङ्गालाई पड्काएर बाटो खोल्ने काम उनैको हुन्थ्यो । उनी मुस्ताङ हुँदा उनकी पत्नी भने कक्षा १२ को परीक्षा दिन मेलम्ची गएकी थिइन् ।

मुस्ताङ पुगेको केही दिनमै लकडाउन घोषणा भएपछि उनी गाउँ फर्केका थिए । श्रीमती मेलम्चीमै भइन् । गत बैशाखमै मात्र बिहे गरेकी पत्नी बिरामी हुँदा सोमराजको मन छटपटाइरहेको थियो । मेलम्चीमा कोही बिरामी भयो भने पाँचखालसम्म उपचारका लागि ल्याउनुपर्छ । यस्तो अवस्थामा बिरामी भएको श्रीमतिलाई भेट्न उनलाई हतारो थियो ।

त्यसैले गोडाले आराम खोज्दा पनि उनीहरु कतै रोकिएनन् । बाटोमा छेवाङले चाउचाउ र बिस्कुट खान्थे । तर, सोमराजलाई त्यो पनि रुचेन । ठिंगनबाट हिँडेको १२ घण्टामा उनीहरु ललितपुरको टिकाभैरव आइपुगे । बल्ल सोमराजले ढुक्कको सास फेरे । त्यो रात चापागाउँमा एक आफन्तकहाँ बिताए ।

त्यसपछि शनिबार सबेरै बिहान पाँच बजे हिँडे मेलम्चीका लागि ।

यात्राभरी सोमराजलाई जे कुराको डर थियो, त्यही भयो । चापागाउँमा उनीहरुलाई प्रहरीले रोक्यो । केरकार गर्न थाल्यो । उनले डराउँदै आफ्नो समस्या बेलिबिस्तार लगाए । केही क्षणमा प्रहरीले उनीहरुलाई छोडिदियो ।

यस्तै केरकारमा परिने डरले फेरि जंगलको बाटो रोजे । ‘मलाई झन डर भयो । त्यसपछि सडकको बाटो नहिँडेर जंगलको बाटो हिँडे । चापागाउँबाट सानोगाउँ । त्यहाँबाट कौशलटार आइपुगें । अनि कौशलटारबाट फेर सडककै बाटो हिँड्न थाल्यौं,’ उनले सुनाए ।

सूर्यविनायक पुगेपछि छेवाङले दाइलाई सोधेछन्, ‘मेलम्ची पुग्न अझै कति छ ? अब चाहिँ मेरो पनि खुट्टा दुख्न थाल्यो ।’ छेवाङले यति भनेपछि सोमराजलाई पनि भाइको पीडा महसुस भयो । पत्नी बिस्तारै निको हुँदै गएको खबर पाए । मन केही हलुका भयो ।

तर, भक्तपुरबाट मन अगाडि बढे पनि उनको खुट्टा चल्न मानेन । चप्पलले खुट्टाभरी घाउ बनाएको थियो । भाइ उस्तै लखतरान । त्यसपछि भक्तपुरमा साइँला काकाकहाँ रात काटे । ‘खुट्टा टनटन दुखिराछ । रातभरी सुत्न सकिनँ,’ उनले खुट्टाका घाउहरु देखाउँदै भने । छेवाङमा कतै थकान देखिन्थेन । छेवाङलाई मैले सोधें, ‘कस्तो रहेछ त काठमाडौं ?’ उनले भने, ‘ठूलो ठूलो घरहरु रहेछ ।’

कक्षा ४ मा पढ्दै आएका छेवाङ र सोमराज अहिले भक्तपुरमा साइँला काकाको डेरामा छन् । काठमाडौंमा तरकारी पुर्‍याउन आउने मेलम्चीको गाडीमा चढेर पत्नीलाई भेट्न मेलम्ची पुग्ने सोमराजको विचार छ ।

अब उनीहरु हिँड्ने हालतमा छैनन् । तर, गाडीले मानेन भने हिँडेरै जानुपर्ने बाध्यता छ । ‘गाडीले लगेन भने छोटो बाटो खोजेर भए पनि हिँड्नै पर्‍यो । हामीलाई अहिले आराम गर्नुभन्दा कहिले मेलम्ची पुगौं भन्ने चिन्ता छ,’ २३ वर्षिय सोमराजले भित्तामा अढेस लाग्दै सुनाए ।

सोमराजको यात्रा अझै पूरा भएको छैन । जीवन यस्तै आधा अधुरा यात्राहरुले स्मरणीय बनाउँछन् । आफ्नी पत्नी/प्रेमिकाको प्रेमले डोर्‍याएको सोमराजको यो यात्रा झन् विशेष छ ।