भुपीको कवितामा नाटक

नाटक कवि भुपी शेरचनको त्यही शीर्षकको कवितामा आधारित छ । देशमा तानाशाही राणा शासन, राजतन्त्र ढलेर प्रजातन्त्र आयो । तर जस्तो व्यवस्था आए पनि जनताको अवस्था जस्ताको त्यस्तै । व्यस्था फेरिए पनि आम जनताको जीवनस्तर परिवर्तन हुन नसकेको विषयलाई नाटकमा मृत(लास) पात्रमार्फत देखाइएको छ । कात्रोमा बेरिएका उनी बिस्तारै चिताबाट उठेर देशको इतिहास लेख्ने प्रयासमा देखिन्छ । हातमा कलम छ, प्वाल परेका कापीहरु छन् ।

त्यही कापीमा केही लेख्न खोज्छ, तर सक्दैन । झट्ट हेर्दा उनी लेखिसकेको त्यही इतिहासलाई पुन:लेखनको अभ्यासमा देखिन्छ । विगतमा लेखिएको इतिहासलाई भत्काउन खोज्ने यो बिम्वले ती तमाम लेखिएका घट्नाहरुमा पुनर्विचार गर्न लगाउँछ । सेतो कात्रोमा बेरिएको मृत चरित्रले मृत इतिहास, लेख्नेहरुको देख्न नसकेको सत्य र लेखिन बाँकी तथ्यहरुको दर्शकलाई डोर्‍याउँछ ।

नाटकमा खासै संवाद छैन । कविता छ । 'एब्सर्ड' शैलीको यो नाटकमा प्रमुख चरित्रले बारम्बार दोहोर्‍याइरहने क्रियाकलाप छन् । उनी हरेक पटक कसैलाई सिन्दुर लगाउँछन् । पोते लगाएर नयाँ व्यवस्थाले ल्याउने 'विकास'का कुरा गर्छ । पुजारी बन्दै हवनमा 'स्वाहा' गर्न भुल्दैनन् । चुरोट तान्दै 'रे'का कुरालाई धुवामा उडाइरहन्छन् । टोपी पहिरेर व्यवस्थाका कुरा गर्छन् । चितामा फन्को लगाइरहेको दृश्य नाटकमा सुरुदेखि अन्तिमसम्म दोहोरिन्छ । उनले निभाउने फरक चरित्र अनि फरक कृयाकलापका विभिन्न विम्बहरु छन् । तर, मञ्चमा बिना संवादले उनले दोहोर्‍याइरहने दृश्यको एउटे विम्ब हो,' आम मानिसको जीवन चक्र चलिरह्यो । व्यवस्था बद्लिरह्यो । तर फेरिएन मानिसका जीवनशैली' । मनोरञ्जनात्मक शैलीका नाटक हेर्ने दर्शकलाई यो शैलीमा ध्यान लगाउन मुस्किल पर्ला । तर, चरित्रले गर्ने हरेक क्रियाकलापका बुझ्दै जाने हो भने 'गलत लाग्छ मलाई मेरो देशको इतिहास'ले मन छुन सक्छ ।