'यो पानी कस्तो बेइमानी ?'

'बैनी, सहरमा बसेर बोइलर भइने भो भन्ने चिन्ताले डोर्‍याएर ल्यायो नि यहाँसम्म । हिँड्नै भनेर आएपछि सकेसम्म खुट्टा त चाल्नै पर्‍यो,' मेरो जवाफ अलिक मन परेन क्यारे, बैनीले हल्का मुख बिगारिन् ।

घान्द्रुकबाट परिवार, छिमेकी र साथीहरूसँग मर्दी बेसक्याम्प ताकेकी गीता खड्कालाई पत्रकारितामा रुचि रहेछ । हालै १२ कक्षाको परीक्षा दिएर बसेकी उनलाई मेरो र साथीहरूबीचको कुराकानीले तानेछ । र पो मसँग गफिन खोजेकी रहिछन् ।

'बैनीहरू चैं कहाँसम्म नि ?' मेरो प्रश्न खस्न नपाउँदै उनकै समूहका एक किशोरले भने, 'कति आफ्नो गाउँ मात्र डुल्ने? यसो अन्त पनि डुलौं भनेर नि दाइ !'

खड्का र उनको समूहजस्तै दसैंको छेको पारेर मर्दी भ्युटावर ताक्नेहरू बाटाभरि बाक्लै देखिन्थे । जसकारण पितम देउराली, पोथना, फरेस्ट क्याम्प, लो क्याम्प, बादल डाँडा, हाइ क्याम्पलगायत स्थानका व्यवसायीमा केही उत्साह थपिएको प्रस्टै देखिन्थ्यो ।

माछापुच्छ्रे-९ का व्यवसायी जीवन गुरुङ तिनैमध्येका हुन् । 'कोरोनाले दुई वर्ष त्यसै हल्लियो, अब भने केही आस जागेको छ,' होटेल ग्रिनल्यान्डका सञ्चालक उनले भने, 'केही समय अन्नपूर्ण संरक्षण क्षेत्रका कतिपय संरचना हटाउने भनेर वन कार्यालयले पनि दु:ख दियो ।'

अहिले कुरो मिलेपछि भने आफूले होटलको पुनर्निर्माण पनि गरेको गुरुङले बताए । कुराकानीकै बीचमा उनले फर्किंदा चियाखाजा वा खाना खान निम्तो पनि दिन भ्याए ।

कोरोनापछि व्यवसाय चलायमान् हुन थालेसँगै होटल सञ्चालकलगायत खुसी देखिए पनि आइतबार र सोमबार मर्दी उक्लेका पर्यटकको मनमा भने चिन्ता थपिएको थियो । कारण, बिग्रँदो मौसम ।

ट्रेकिङका लागि उत्तम ठानिएको याममै आकाशमा कालो बादल मडारिन थालेपछि गन्तव्यमा पुगेर मनोरम दृश्य हेर्न नपाइने चिन्ताले उनीहरूलाई सताइरहेको थियो । ६ जनाको समूहमा रहेका भक्तपुरका रमेश श्रेष्ठले भने, 'सकभर बेस क्याम्पमै पुग्ने भन्या हो । हेरौं, मौसम र स्वास्थ्यले कति साथ दिने हो ।' नभन्दै आइतबार राति ११ नबज्दै सुरु भएको वर्षा मंगलबार बिहानसम्म थामिएन । सबैको मन अझ बेचैन !

डबल भ्यु गेस्ट हाउसका संचालक सूर्य तामाङका अनुसार सोमबार बिहानै भ्युटावरबाट सूर्योदय हेर्न आइतबार साँझ करिब ४ सय जना हाई क्याम्पमा बास बसेका थिए । तीमध्ये, कास्की, पर्वत, रूपन्देही, लमजुङ, गोर्खा, काठमाडौं, भक्तपुरलगायत जिल्लाका युवायुवती बढी थिए । कोही भने आफ्नो परिवारसहित निस्केका देखिन्थे । विदेशी पर्यटक भने निकै कम मात्र देखिन्थे ।

सोमबार मौसममा सुधार नआएपछि तीमध्ये अधिकांशले बिस्तरा नै छाडेनन् । तामाङचाहिँ कतिपयलाई मौसममा सुधार आउँछ भन्दै सान्त्वना दिइरहेका थिए ।

'यहाँ आइसकेपछि भ्युटावरसम्म पुग्नुपर्छ' भन्दै जुत्ता कसेर उकालो लागेका अधिकांश पर्यटक २५/३० मिनेटको बाटो नहिँड्दै पानीले भिजे । कोही प्लास्टिक र बर्सादीले पानी छेकिरहेका देखिन्थे भने कोही बाटोछेउका ठूल्ठूला ढुंगामा टाउको ओताइरहेका थिए । पानी रोकिने सम्भावना नदेखेपछि हाम्रो समूह बीच बाटोबाटै फर्कियो ।

केही युवायुवती भने बाटो आधा भइसकेको भन्दै पानीको पर्वाह नगरी छिटोछिटो उकालो चढिरहेका थिए । तीमध्येका एक थिए- पर्वत, फलेवासका गौरव श्रेष्ठ । हामी होटेल फर्केको करिब ३ घण्टापछि फर्केका श्रेष्ठलाई मैले सोधें, ‘भाइ के रहेछ त खास ?’

'दाइ भिजियो, दु:ख पाइयो । सयको तातोपानी र दुई सयको कालो चिया पिइयो । दुइटा कटेराबाहेक केही देखिएन,' उनले भने, 'यो पानी कस्तो बेइमानी ।'