म हुँ निमको रूख । नेपालगन्जका केही किस्सा मबाहेक अरू कुनै किस्साकारले सुनाउन सक्दैन । किनकि म यस सहरको आदिवासी हुँ । यस सहरमा जति पनि पुराना टोलहरू छन्, त्यहाँ म आज पनि आकाश भएर फैलिएको छु । भलै मेरा हाँगा–बिँगा र शाखा सहरको वैभवमा टाक्सिँदै गएको छ । म काटिँदै–कुटिँदै किनारमा धकेलिएको छु, छाँटिँदै–छेकिँदै ओझेल पारिएको छु । के भनूँ ! आजभोलि सहर मभन्दा जो तीतो भएको छ । तैपनि म छु । बस् रहँदै आएको छु ।
