'प्रशिक्षकबिनाको खेलाडी'

झापाकी २९ वर्षीया देविकाले पहिलो खेलमा श्रीलंकाकी गेदारा हाथुरुसिंगेलाई इप्पोन प्रहार गर्दै पन्छाएकी थिइन् । उनको भेट त्यसपछि भारतकी गायत्री टोकाससँग भयो । दक्षिण एसियाली जुडोको महारथी भारतको यो स्पर्धा नम्बर एक खेलाडीविरुद्ध देविकाको प्रतिस्पर्धा रोमाञ्चक रह्यो । निर्धारित ४ मिनेट बिनाअंक टुंगियो ।

त्यसपछि ‘गोल्डेन स्कोर’ को चौथो मिनेटमा गायत्रीले तेस्रो पहेंलो कार्ड पाएपछि देविकाको स्वर्णपदक लगभग पक्का बनेको थियो । जुडोमा हरेक गल्ती गरेपछि पहेंलो कार्ड दिइन्छ र तीन पहेंलो कार्ड पाउने खेलाडी प्रतिस्पर्धाबाट बाहिरने गर्छन् ।

एपीएफकी देविकाले तेस्रो खेलमा बंगलादेशकी ताबासुम जेरिनलाई पनि तीन पहेंलो कार्डकै आधारमा पराजित गर्दै स्वर्ण चुमेकी हुन् । खेल सकिन ४१ सेकेन्ड बाँकी छंदा जेरिनले तेस्रो गल्ती गर्न पुगेकी थिइन्, जसले नेपाललाई १३ औं सागमा ४४ औं स्वर्णपदक दिलायो । नेपाली सेनाको लगनखेलस्थित शारीरिक तथा खेलकुद केन्द्रको हलको एक किमि नजिकै केहीबेरमै गौरिका सिंहले पौडीमा कीर्तिमान बनाउँदै देशलाई ४५ औं स्वर्ण दिलाएकी थिइन् ।

स्वर्ण जितेपछि देविकासँग गरिएको कुराकानी उनकै शब्दमा :

कुमारखोत, झापामै २०५३ सालदेखि नै जुडो खेल्न थालेकी थिएँ । सुरुमा हरि श्रेष्ठले सिकाउनुहुन्थ्यो । पछि गंगा खड्काले । त्यो बेला झापा च्याम्पियन पनि बनें । छैटौं राष्ट्रिय खेलकुद २०६८ मा कांस्य जितेपछि राष्ट्रिय जुडो टिममा मौका पाउन थालें ।

सातौं राष्ट्रिय खेलकुदमा मैले पाएको अंक नदिएपछि खेल हार्नुपरेको थियो । त्यसपछि झन् मिहिनेत गर्न थालें । साह्रै दुःख (मिहिनेत) गरें । आठौं राष्ट्रिय खेलकुदमा स्वर्णपदक जितें । लुम्बिनी च्याम्पियनसिपमा सर्वोत्कृष्ट खेलाडी भएँ । राखेप च्याम्पियनसिप जिते । एसियाली खेलकुद दुईपल्ट (सन् २०१४ र २०१८) खेलेकी छु तर दक्षिण एसियाली खेलकुद (साग) मा पहिलोपल्ट सहभागी भएकी हुँ । १२ औं सागको छनोटमा मनिता श्रेष्ठ प्रधानसँग हारेकी थिएँ ।

दक्षिण एसियामा हामीभन्दा बलियो टिम हो भारत । त्यसैले कता–कता डर लागेको थियो । तर, दोस्रो चरणमा भारतीय खेलाडीलाई पराजित गरिसकेपछि शतप्रतिशत स्वर्ण जित्छु भन्नेमा कन्फिडेन्ट भएँ । अन्तिम चरणमा बंगलादेशकी खेलाडीलाई हराएर स्वर्ण जितें । पहिलोपल्टै सागमा स्वर्ण जित्दाको खुसी शब्दमा भन्नै सक्दिनँ ।

यसपालि हामीले मंगोलियामा गएर हिउँ र आइसमा २०–२२ दिन ट्रेनिङ गरेका थियौं । पहिला यस्तो अवसर नेपाली जुडो खेलाडीले पाएको थिएन । त्यसैले यसपालि स्वर्ण जित्छु भन्ने चाहिँ मनमा लागेको थियो । जब यहाँ (स्वदेश) आएँ, हिजो ‘वोइङ’ गर्दा प्रतिद्वन्द्वीहरूलाई देखें, त्यसै बेला भोलि स्वर्ण जित्छु भन्नेमा ढुक्क भएकी थिएँ ।

स्वर्ण जित्ने खेलाडीको रुपमा लिइएकाहरू एकाएक हारेपछि मलाई दबाब त भएको थियो नै । सबैले उनीहरूलाई फोर्स (ऊर्जा) दिइरहँदा मलाई भने म एक्लै छु कि जस्तो महसुस भइरहेको थियो । मलाई चाहिँ फोर्स नगरेको हो कि जस्तो लागिरहेको थियो । तर, त्यो कुरालाई मनमै राखे र आज स्वर्ण जितेर देखाएँ । खुसी लागेको छ ।

मैले स्कुलमा छँदै च्याम्पियनसिपमा जितेर झापामा ३२ वटा म्याट भित्र्याएकी थिएँ । त्यो बेला पनि राम्रो गर्नसक्थें होला । तर, प्रशिक्षकबिना खेलिरहेकी थिएँ । नौ वर्षयता सशस्त्र प्रहरी बलको एपीएफ क्लबमा छु । एपीएफमा हामी ६ जना खेलाडी थियौं हालै थपिएर १० जना भएका छौं । राष्ट्रिय टिममा म एक्लै हो । तर, यहाँ म नै सिनियर खेलाडी हुँ । हामी एमएमसी (बहुउद्देश्यीय मार्सल आर्ट्स केन्द्र) र रंगशाला (दशरथ) मा ट्रेनिङ गर्छौं । प्रशिक्षक छैन । प्रशिक्षकबिनाको खेलाडी हुँ म । आफ्नै मिहिनेतले यहाँसम्म आइपुगकी हुँ ।

पूरा हुन्छ, हुँदैन थाहा छैन तर ओलिम्पक खेल्ने धोको छ मेरो । सागलक्षित गरी ६ महिना बन्द प्रशिक्षणमा रहेर तयारी गरेका थियौं । जसरी पनि स्वर्ण जित्नुपर्छ यसपालि भनेर तयारी गरेको थिएँ । गरेर देखाउनुपर्छ भन्ने थियो, त्यो पूरा गरें । किसानकी छोरी हुँ । परिवारले पनि छोरीले केही गरोस्, पदक ल्यओस् भन्ने चाहेको थियो । त्यो चाहना आज पूरा भयो ।